Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1950, Blaðsíða 53

VESTUR-ÍSLENZKIR RITHÖFUNDAR
35
kona hennar. Sumar sögurnar eru á-
gætar, eins og t.d. “Hávamál á Vöð-
um.”
Loks má nefna aðra konu, Guðrúnu
Tómasdóttur, ekkju Dr. Karls F.
Bjarnasonar (Charles Barnason) í
Hingham, Mass. Hún varð fyrst kunn
fyrir sögur, er hún reit undir dul-
nefninu Arnrún frá Felli í Eimreið og
Iðunni. Hún var fædd 1886, kom vest-
nr um haf 1917 og giftist; áður hafði
hún verið hjúkrunarkona. Seinna
skrifaði hún nokkrar smásögur fyrir
Tímarit Þjóðræknisfélagsins. Beztu
sögur hennar eru líklega “Rakel” (Ið-
unn 1917) og “Steinar fyrir brauð”
(Tímarit 1923). Það er eitthvað stutt
°g hressilegt yfir stíl hennar.
13. Með einni undantekningu hef-
ur yngri kynslóð Islendinga, sú sem
ensku talar, ekki verið stórvirk í skáld-
sagnagerð.
Elztur Jmirra er mér vitanlega
feyndu sig á að rita ensku var Baldur
Jónsson (1887-1917). Hann var fæddur
á Norðurlandi, en fékk menntun sína
Vestan hafs. 1 Wesley College, Winni-
Peg vann hann heiðurspening fyrir
fráhæra kunnáttu í enskum bókmennt-
Uln. Seinna varð hann kennari í Jóns
hjarnasonar Akademy í Winnipeg.
Skömmu síðar veiktist hann af tæringu
°g var það sem hann átti ólifað æf-
tnnar hjá ættingjum eða á heilsuhæl-
inu í Ninette, Canada.
veikindarárum sínum skrifaði
hann bréf og riss í dálka blaðsins The
IVynyard Advance í Saskatchewan. Að
honum látnum birti ritstjóri blaðsins,
B°gi Bjarnason, þessi skrif hans í litlu
hveri sem bar hinn langa titil: Leaves
Irom the unwritten Note-Book of an
Idler, together with Letters written in
a Cloister and dedicated to the Hearth
(1919). Þetta eru stuttar huganir um
liitt og annað, persónulegar oft hýrar i
bragði en stundum slungnar trega-
blandinni kýmni. Ekki lætur höfund-
ur þó uppi leyndarmál sitt, tæring-
una. Margar að hugununum eru um
bækur án þess þó að bera liöfundinum
það vitni að hann sé fyrst og fremst
bókaormur.
Útgefandi bókar þessarar, Bogi
Bjarnason (1888-) hefur sjálfur gefið
út þunnt kver af smásögum er hann
kallar Sans the Grande Passion (1937),
af því að engin þeirra er ástarsaga. Aft-
ur á móti er ein um flug, því Bogi flaug
sér til skemmtunar. Sögurnar hafði
hann skrifað smámsaman í blöð sín.
14. Skáldkonan Laura Goodman
Salverson ber höfuð og herðar yfir
alla aðra, sem reynt hafa að skrifa
skáldsögur á ensku. Hún var fædd í
Winnipeg 9. desember 1890. Faðir
hennar, Lárus Guðmundsson, var
Borgfirðingur, en móðir hennar Is-
firzk. Móðursystir Láru var móðir Sig-
urðar Eggerz. Foreldrar Láru höfðu
fluttst vestur skömmu eftir 1880;
þau flæktust síðan víða: 1 Winnipeg,
Duluth, Minnesota, og víðar. Þótt fá-
tæk væri skorti þau ekki stolt fyrir
hönd íslenzkra bókmennta, enda áttu
þau til bókhneigðra manna að telja.
Þetta stolt foreldranna vakti snemma
löngun dótturinnar til að skrifa. “Eins
og flestir Islendingar kusum við heldur
bækur en brauð,” skrifar hún. Og þótt
hún væri heilsulin tókst henni að ná
nokkurri skólamenntun áður en hún
gekk að eiga (1913) George Salverson,
norskan pilt frá Montana. Hann var
járnbrautarþjónn, og þurftu þau hjón
því að flækjast víða meðfram brautun-