Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Blaðsíða 25

TVEIR ÞINGEYINGAR.
23
tldra Rögnvaldar Péturssonar,
ritstjóra. Yar eg þá nálægt tólf
ára aldri. Þar var Benedikt pró-
fastur og alþ.m. í Múla og mælti
fyrir brúðhjónaskál og svo minni
íslands. En Sigurbjörn kvað
snjalt kvæði. Gerðist bann all-
hreyfur, er á leið veizlunóttina, og
lét fjúka í kveðlingum. Eg man
það vel, að þá öfundaði eg Sigmr-
urbjörn af gáfunni. En efnamenn
í sýslunni öfunduðu hann ekki af
búskapar hyggindum. Eg man,
að jarðeigandi bóndi sagði eitt
sinn við föður minn: “Jú, hann
getur gert vísu, en honum gengur
e'kki eins vel að búa.”
Eg var í tveim veizlum öðnim
með Sigurbirni, og alt af gekk það
eins til: að allra augTi vonuðu til
lians um skemtanina. Um hann
hópuðust ungir menn og aldnir til
að hlýða á mergjaðar vísur. En
sumt þess háttar var haft yfir í
lægri nótunum. Vísur lians sum-
ar voru all-nærgöngular. T. d.
man eg eftir þeirri vísu, sem hann
hafði yfir í veizlu—úti í horni:
“Hér um skemtan finst mér fátt:
fýld er brún á mönnum;
knúðir rokkar kveina hátt,
kambar nísta tönnum.”
‘ ‘ 0g kambar nísta tönnum ’ ’. Hann
tvítók þá hendingu. Og svo bætti
hann við þessum orðum: “Eg held
mér hafi ekki í annan tíma dottið
betra í hug en þetta.” Og þá var
hann fastmæltur.
Yísa sú var um heimili, sem Sig-
urbjörn var á vinnumaður, þegar
hann kyntist konu sinni þeirri
seinni. Húsbóndinn þar vildi
hamla þeim ráðahag, eftir því sem
mér skildist. — Tekið, var til þess,
hve Sigurbjörn var markviss að
botna vísur, ef á hann var ljóðað.
Svo bar við að hann og annar mað-
ur komu inn í veitingakrá, þar sem
lítil ljóstýra hjarði, og átti hún að
laða gesti. ]\faðurinn mælti þá til
Sigurbjörns:
“Hér er dauft og lásett ljós,
lýsir varla manni.”
“Verts ei’ stofu hæfir hrós,
hún er lýst í banni. ”
Svo botnaði Sigurbjöm fyrri hlut-
ann.
á' þeim dögnm tíðkaðist það
mjög, að vísur voru gerðar um
daginn og veginn.
Eitt sinn var Sigur.birni. ásamt
fleiri mönnum vísað frá gistinga-
húsi, vegna þrengsla. Þá kvað
hann:
“Héðan frá þó hvata megum,
heims hvar þjáir vald:
Skála háan allir eigum:
uppheims bláa tjald.”
Vísur þessa manns mætti lengi
telja. En reyndar skortir mig
gögn til að velja úr sem vert væri.
Eg ætla nú að nema staðar við
þann þátt æfi hans, er hann flutti
af landi burt — og þó nauðugur.
Fátækt olli því. Hann mun hafa
álitið, að við þá ráðabreytni gæti
haxm engu tapað. Eg sá liann mjög
stúrinn við höfnina, þegar hann
beið útflytjendaskipsins og mændi
á land til átthaga sinna. Þá kvað
hann:
“Fyrr eg aldrei fann hve hörð
fátækt orkað get.ur:
Hún frá minni móðurjörð
mig í útlegð setur. ”