Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1926, Síða 120

118
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
lijá þeim, einkum þeir er fyrstir
komu og setttust um kyrt, og
liéldu þeirri vinnu lengi. En svo
varÖ breyting á þessu eftir árið
1880. Gjörðust þá margir þeir at-
burðir, er því ollu, að bærinn tók
afar snöggum framförum, svo að
íbóa tala meir en tífaldaðist á fá-
um árum. Árið 1874 var íbúatal-
an 1,869 manns, og þeir ekki allir
ljósir, en 1885 var hún 19,574, og
þó sagt, að meiri liefði verið þá
tveimur árum áður. Auk þess,
sem framför þessa rnátti þakka
járnbrautinni og hinum bættu sam-
göngurn, voru ný landamerkjalög
fyrir Manito.ba samþykt, í ríkis-
þinginu í Ottawa 21. marz 1881, er
lögðu undir það um 60,000 fer-
mílur af landi. Yar fvlkið, er það
var tekið inn í sambandið 1870,
eigi stærra en smáhérað, rúmar
13,500 fermílur, að stærð; náði
lítinn spöl norður fyrir Selkirk og
vestur fyrir Portage la Prairie, en
nú stækkaði það svo, að það varð
fullar 300 mílur á lengd frá austri
til vesturs, og 264 mílur frá norðri
til .suðurs. Héldust þau landa-
merki upp að árinu 1912, að enn
var bætt við það, helmingi stærra
svæði en það var sjálft og merkin
færð alla leið norður að Hudsons-
flóa. Þá liafði það og eigi lítil á-
hrif á vöxt bæjarins um þetta
leyti, að Sambandsstjórnin hét að
styrkja hið nýstofnaða Canadiska
Kyrrahafsbrautar félag til braut-
arlagningar yfir þvera álfuna, alla
leið vestur á Kyrrahafsströnd. Var
byrjað á brautarmælingum lít frá
Winnipeg, bæði austur og vestur,
29. maí 1880, og unnið af kappi að
brautinni, unz lienni var lokið 29.
maí 1886. Þóttust menn sjá, að úr
því yrði framför bæjarins ekki
hnekt, og fluttist nú fólk þangað í
hópum livaðanæfa. Færðist þá
bygðin vestur. Rauðárbakkarnir
voru lagðir undir járnbrautir og
iðnað af ýmsu tagi, en þeim vísað
burtu, er þar liöfðu sezt að. Reistu
margir kofa sína þar í leyfisleysi
og án þess að semja um ábýlisrétt.
Færðist þá Islendingabygðin það-
an einnig, þó nokkrir sætu eftir,
er vonir höfðu um framhaldandi
atvinnu, eða ef fest höfðu sér kaup
í húsi, einkum á hinum svonefnda
Douglastanga — en þar stendur
Ogilvies hveitimjölsmylnan mikla
— og liefir sú bygð haldist þar alt
til þessa, þö orðin sé fámenn.
Færðu sig flestir vestur á útjaðar
bæjarins á hin nýju svæði, er þá
tóku að byggjast, fram með járn-
brautinni nýju, milli brautarinnar
og Notre Dame Avenue.. Fluttist
megin þorri íslendinga sunnan til
á þetta svæði,, svo að miðstöðvar
býgðarinnar urðu við Jemima
stræti, sem nú heitir Elgin Ave.
Þar stóð Islendingahúsið, er áður
hefir verið nefnt, en fyrstu kirkj-
urnar nokkuru norðan, sem áður
hefir verið skýrt frá. Nokkurir
fluttu sig all-drjúgan spöl upp
fyrir ármótin suður yfir Assini-
boine-á og bygðu þar í Íiverfi. Var
þar fjölmenn bygð um eitt skeið,
en hefir nú gengið sarnan síðari
ár. Greindust bygðarlög þannig að
vissu leyti í þrent, þó öll væri inn-
an takmarka sama bæjar. Sunn-
an við Notre Dame Ave. lá “slétt-
an” svonefnda, óbygð að mestu