Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 3

Nýjar Rvöldvökur.
XV. árg.
Akisreyri, 1921.
Síðari hluti.
Starfið þroskar.
Eftir
Marie Sophie Schvvartz.
XII.
Það var síðla á sunnudagskvöldið að Karl
kom til frú Ahrnell. Hún lá í móki í legu-
bekknum; var það vani hennar á kvöidin. —
Gerða sat að saumum. Hún brosti vingjarn-
lega til Karls; hanu var eini vinurinn hennar
síðan síra Z. dó.
Karl hafði góðar fregnir að færa. Gerða
gat fengið arðsamari atvinnu en saumana og'
nú gátu þau farið að byrja dra'ttlistarnámið.
Karl hafði að sönnu ætlað að koma fyr, en
eigi getað það vegr.a anna. Vel var hægt að
teikna við ljós, og þau tóku fil óspilíra mála.
Nemandinn var gæddur góðum gáfum og nám-
fús og Karl var því hinn vonbesti.
Frú Ahrnell var vöknuð. Hún hafði mælt
nokkur vinarorð við Karl og sofnað síðan á ný.
Fá er Karl fór frá frú Ahrnell um klukkan
átta, gekk haun fram hjá manni, sem stóð úti
fyrir hliðinu. Karl gat eigi greint andlilsfall
hans, því að liahn hafði brett upp frakkakrag-
ann og ýtt hattinum niður að augum. Karl
hugsaði eigi frekar um þeita, en hjelt Ieiðar
sinnar' og maðurinn gekk Jnn í húsið og hitti
í dyrunum konu, sem virtist bíða haus. Áð-
ur en maðurinn hafði ávarpað hana, mælti hún-c
»Frúnni líður ver nú undanfarið.«
»Hvað segir læknirinn?* spurði maðurinn.
»Hann fullyrðir, að hún muni eigi deyja
bráðlega, en að máttleysi hennar niuni magn-
ast. Veslings konan! Henni væri betra að
deyja, svo að stúlkan gæti komist í vist. Nú
mun henni verða erfitt, að sjá fyrir þeim
báðum.«
»Getur frúin sagt mjer, hver þessi ungi
maður var, sem fór hjeðan?«
• Vissulega. Hann kemur hingað oft. Fað
er gamall kunning^ ungfrú Gerðu, og jeg þekki
hann einnig frá fornu farni. F*að er bróðir
Gústavsons skósmiðs, en hann stundar nám
hjá háskólakennara, sem mótar myndir.*
»Hvað er hann að gera til frú Ahrnell?«
»Hann heimsækir þær, og jeg fullyrði, að
ekkert misjafnt er því samfara. Fegar jeg kom
inn, sátu þau og teiknuðu af mesta kappi.
Gerða á vart sinn líka hvað iðni snertir, ’Hún
reynir af fremsta megni að forðast örbyrgðina,
en hamingjan veit, hvort henni tekst það,«
»Mig varðar ekkert um það, en fýsir að eins
að kbtnast að því, hvað háskólaker.narinn heitir,
sein ungi maðuritln vinnur hjá. Gott væri,
ef þjer gæluð sagt mjer það.«
Konan fullvissaði hann um, að hún gæti það.
Maðurinn fór og mælti fyrir munni sjer:
»Mjer’ geðjast eigi að heimsóknum þessa
unga manns. Jeg verð að reyna að hindra
þær, án þess pð vart verði við, að jeg hafi
hönd i bagga. Jeg verð að gera stúlkuna ein-