Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Qupperneq 5

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
83
Karl horfði sem þrumulostinn á myndina og
gat eigi komið upp neinu orði. Retta var hin
biðjandi' mær, sem hann hafði unnið svo lengi
að og sem hann hafði falið svo vandlega.
Gat það átt. sjer stað, að sama hugmyndin
hefði komið fram f hugskoti beggja, eða var
þetta blekkjandi sýn?
»Hvað gengur að GÚ9tavson?i: spurði há-
skólakennarinn. »Líður yður iila, eða hvers
vegna starið þjer svo mjög á myndina? Hv?rs
vegna byrjið þjer eigi að draga?«
»Hr. há9kólakennari,« mælti Karl meðbleik-'
um vörum, »jeg get ekki dre'gið þessa mynd.«
»Hvers vegna eigi?«
»Af því að hönd mín hrærir eigi fjöðrina,«
mælti Karl og strauk hönd um enni. Síðan
hjelt hann áfram: »Jeg vildi fúsfega segja há-
skólakennaranum ásiæðuna, en get það að eins,
ef háskólakennarinn veitir mjer eina bæn.«
»Hver er hún?« mælti háskólakennarinn og
gekk til hliðar; álitu Iærisveinarnir, að þeim
bæri að fara og gengu til vinnu sintiar. Rá
er Karl og háskólakennarinn voru orðnir einir,
mælti hinn fyrnefndi:
»Jeg ætla að biðja háskólakennarann að fara
með mjer til herbergis míns. Rar munuð þjer
ftnna orsökina að framkomu minni.«
Schneider gekk orðalaust til dyra. Karí
fylgdi honum eftir og þeir hjeldu til herbergis
hans. Karl flýtti sjer að skýliborðinu, ýtti því
til hliðar og svifti rauða dúknum af myndinni.
Hann var náfölur, eins og blóðið hefði stöðv-
ast í æðum hans. Djúp þögn ríkti í herberg-
inu. Háskólakennarinn leit mjög ánægjulega í
hina/ fögru mynd. Karl leit kvíðafullum, flökt-
andi augum á andlit gamla mannsins.
»Hver hefir mótað maer þessa?« spurði
Schneider.
»Jeg.«
Háskólakennarinn leit á unglihginn og mælti:
»Annarhvor okkar hefir stolið hugmyndinni frá
hinum. Ólíklegra er, að jeg hafi gert það.«
Nokkur augnablik liðu og Karl gat eigi svar-
að neinu, Rá þaut blóðið fram í kinnar hans
og eldur brann úr augum hans. Hann stundi
þungan, leit á mærina biðjandi og, mælti:
»Guð veit, að hugmyndin að hinni biðjandi
mær er orðin til í brjósti mínu, og jafnsatt er
einnig hitt,. að jeg hefi tekið andlitsdrætti hins
fríðasta barns, sem jeg hefi augum lifið, til
fyrirmyndar; jeg á þar við dóttur háskólakenn-
arans. Satt er einnig, að margan frægðar- og
framadraum hefir- mynd þéssi vakið í huga
mínum. En jeg hefi lengi óttast, að verkið
mundi eigi hæfa hinni fögru hugsjón. Nú vil
jeg, hr. háskólakennari, greina allar eigingjarn-
ar hvatir frá hugsjón minni og að eins geyma
ástina á henni í brjósti mjer. Lát hönd meist-
arans fullgera hana; lát hana fá líf, lit og lög-
un með hendi háskólakennarans, en lát mig,
frumhöfund hennar, hverfa í gleymsku. Jeg
elska þessa leirmynd af insta grunni hjarta
míns; lát hana í fegurri mynd birtast í marm-
ara. Við að líta hana augum dreymir mig á
ný alla drauma, sem vögguðu sál minni með-
an jeg mótaði hugsjón mína í leir, Nú, hr.
háskólakennari, sárbæni jeg yður um, að álíta
að jeg hafi stolið hugmyndinni frá yður.«
»Rað er að skilja: Gústavson gefur herra
Schneider hana,«- mælti háskólakennarinn. *Er-
uð þjer orðinn vitfirtur, eða haldið þjer, að
jeg láti ginnast af fagurmælum yðar. Mjer
hefir lengi verið sagt, að þjer hafið mótað
myndir mínar og selt þær; nú hefi jeg óræk-
ar sannanir með höndum. Játið því umsvifa-
láust, að þjer hafið mótað myndina eftir frum-
mynd minni.«
Karl horfði á háskólakennarann og mælti
stillilega:
»Háskólakennarinn veit, að þvf er eigi þann-
ig farið, en jeg get fúslega játað það, ef hann
krefst þess. Hugmyndin að biðjandi mærinni
er eigi mín, en Schneiders hásfy5lakennara.« —
Reir litu stundarkorn hvor á annan. Karl
var mjög stiltur, en hinn virtist ætla að lesa
instu hugsanir urigmennisins. —
»Gott,« sagði Schneider, »við höfum þá
skilið hvorn annan, Óþarft er, að þjer dragið
,H*