Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 77

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
155
Brúðkaupsdagurinn hennar Hönnu.
Eftir Richard Braune.
Ríkisbóndinn Morten Ram hjelt brúðkaup
og næstum því öilinn ^orpsbúum var boðið.
Hljóðfæraleikararnir bljesu og Ijetu bogann dansa
á fiðlustrengjunum, prúðbúin börn sungu og
dönsuðu á götunni, meðan hinir eldri í hátíða-
búningum hsegt og með jöfnum skrefum nálg-
uðust veislustaðinn.
Frá næstu sveitaþorpum komu einnig vagnar
fullir af skrautklæddum brúðkaupsgestum. Öku-
mennirnir Ijetu smella í svipum sínum og hest-
arnir hneggjuðu, prýddir mislitum böndum og
blómum. Alstaðar var glaumur og gleði.
Brúðguminn, hár og grannur, með grá, hygg-
indaleg augu, stóð inni í dagstofunni og beygði
sig ofan yfir vöggu, þar sem lítil og veikleg
þriggja ára gömul stúlka blundaði. »f dag gef
jeg þjer móður, vesalingurinn Iitli,« sagði hanii
lágt. »Hún mun vernda þig og annast þig betur
en vandalausir hafa gert, og betur en faðir
þinn hefir gert, enda ber hann nú ekki mikið
skyn á slíkt. — Hvað hún er lík- móður sinni
eins og hún liggur þarna!« Hann þagnaði,
niðursokkinn í að horfa á barnið og minnast
liðinna tíma.
Smástúlkan, sem gætti barnsins, kom inn.
»Ja, herra Ram,« sagði hún, »þjer eruð þá
enn þá á skyrtunni og hringjarinn er þegar far-
inn að hringja! Heyrið þjer! Brúðurin er búin
að búa sig og gestirnir eru við vínið og kök-
urnar.« Hann hrökk upp úr hugsunum sínum.
»Berið vögguna inn í yðar herbergi,« sagði
hann við stúlkuna. »Hjer verður enginn friður
í dag, en Emtna þarfnast svefns. Læknirinn
heldur að það sje það eina, sem muni geta
styrkt hana.« Stúlkan gekk út í anddyrið og gaf
einum af vinnumönnunum bendingu og síðan
báru þau vögguna inn í stúlknaherbergið. Á
meðan hafði Morten Ram tekið svartan, heldur
forneskjulegan, kjól, út úr skápnum; hann hafði
verið saumaður fil fyrsta brúðkaups hans og nú
átti að nota hann við annað brúðkaupið. Svo
tók hann hattinn sinn og reyndi að fága hann
með því að strjúka hann með kjólerminnk En
svo var eins og alt í einu kæmi óstyrkur á
hann. Pessi sterki maður hneig niður á stól,
faldi andlitið í höndum sjer og reyndi þannig
að dylja tárin, sem læddust niður eftir kinnunum.
Yfirí hinum enda hússins, í herbergjunum,
sem ætluð voru gömlu lífeyris-ætlfólki — þegar
eitthvað af því var á heimilinu, stóð brúðurin,
tæplega tvítug, með stór, brún augu og lítið lag-
legt andlit, sem .sjaldgæft er þó um sveitabú-
ana. Hún var í svörtum silkikjól og gildvaxin,
þrekleg kona var einmitt að setja á hana brúð-
arkransinn.
Við hiið hennar stóð bróðir hennar, ungur
bóndi, sem nýlega hafði keypt sjer bæ í næsta
þorpi. »Ja, fyrst þú vilt hreint ekki vera leng-
ur hjá mjer,« sagði hann, hálfgert í gamni og
hálfgert í alvöru, »þá hefir þú breytt hyggilega
í því að velja þjer Morten til eiginmanns. Hann
er álitlégur maður á góðum aldri, og engar
skuldir hvíla á jörðinni eða áhöfninni. Það er
líklega ekki um annað að gera fyrir mig en að
fara að dæmi hans; því bóndi án konu og
heimili án húsmóður er ósköp óverulegt.« Brúð-
urin setti gullfesti með litlum krossi um háls
sjerogsagði vingjarnlega: »Það er betra að jeg
fari sjálfviljug nú, heldur en að ung kona hvetji
mig til þess eftir nokkurn tíma.« »Þaðskyldi
aldrei verða,« sagði bróðirinn ákafur. Systirin
hló og lagði höndina á munn honum. »Hægan
þú; jeg veit það betur,« sagði hún. »Nýgift hjón
þurfa að fá að vera ein« — hún sneri sjer að
konunni, sem hjálpaði henni. »Er það ekki
rjett, Anna-Soffia?«
»Pað er vel skiljanlegt, ungfrú Verner,« svar-
aði hún hásum róm, sem Ijet illa í eyrum.
»Pess vegna ætla jeg líka að átta dögum liðn-
um að búa niður faraugur minn og yfirgefa
20'