Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 80

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 80
158 NÝJAR KVÖLDVÖKUR. í húsinu. En það er líklega liðið fyrir lðngu.' Nei, það hefði nú ekki lifað hvort sem var. F*að hefir víst kafnað strax; það svaf í stúlkna-her- berginu og þar var það, sem eldurinn kom upp.« »Já, það vaxa engin börn upp í þessu húsi,« sagði gömul kona, er stóð þar hjá Eldurinn var nú kominn í þakið og út um gluggana lagði logana og reykinn, rúðurnar voru sprungnar fyrir löngu. Aðeins anddyrinu virtist ennþá vera hlíft við eldinum. Hanna tók nú skjóta ákvörðun. Hún vafði að sjer fötunum og hljóp, til skelfingar þeim, er sáu, inn í hið brennandi hús. Logarnir teygðu sig í móti henni, er hún opnaði dyrnar til vinstri. En í stofunni til hægri, gamalmennastofunni, þar sem hún hafði búist brúðkaupsklæðunum, var eldurinn ekki kominn i algieyming. Rar hitti hún mann sinn. Hann var að taka skjöl út úr veggskápunum. »Barnið!« hrópaði hún óttaslegin. aPað er vonandi hjá stúlkunum?« Hann gat varla komið upp orðunum fyrir felmtri. Hún hristi höfuðið. Með angistarópi æddi Morten út úr stofunni og inn í rúmklefa, sem var þar rétt hjá og var noíaður sem svefnherbergi. »BöIvunin,« stundi hann, »bölv- unin.« Hann stökk yfir rúmin í klefanum og að litlum glugga, sem var á vegguum milli klefans og stúlknaherbergisins. í gegnum þann glugga var vanalega kallað til stúlknanna, þeg- ar þær sváfu of lengi. Með styrkum höndum mölbraut hann rúðurnar og reif burtu glugga- grindina. Svo reyndi hann að troða sér inn f herbergið, þar sem barnið lá í vöggu sinni og grjet. En það var ómögulegt fyrir svo stóran og gildvaxinn mann að troða sér í gegnum svo lítið op. Hanna dró hann til baka. Svo smaug hun fljótt í gegnum opið, sem var svo mjótt, að hennar granni líkami aðeins slapp í gegn. Sveigurinn féll af höfði hennar, en hún gætti ekki að því. Hún mintist þeirra orða, er hún hafði mælt fyrir vígsluna. »Kona hefir böivað þessu húsi, — kona verður að snúa því til blessunar.« Hún greip barnið upp úr vöggunni og rétti manni sínum. En hvernig átti hún að komast upp í gluggann aftur, þar sem stúlknaherbergið lá talsvert lægra er rúm- klefinn? Þar sem hún var nú brann þakið yfir höfði hennar og andrúmsloftið var næstum óþolandi vegna hita og reykjarsvælu. Hún ýtti vöggunni í snatri yfir undir gluggann og steig upp í hana. Maður hennar hafði lagt barnið í rúraið á bak við sig og rétti henni nú báðar hendurnar. Hálfgert dregin af honum komst hún loksins með jifin klæðin inn í klefann aftur. Hún tók barnið og þau reyndu að kom- ast til útidyranna. En er þau komu í anddyrið heyrðu þau brak og dunur að baki sér og um leið há skelfingaróp úti. Afturhluti hússins var hruninn til grunna og brakið í bjálkunum uppi yfir þeim og til hliðar bentu þeim á það, hve hver sekúndan væri dýrmæt. Fæturnir sviku Hönnu, henni sorínaði fyrir augum og hún varð að grípa hönd manns síns til að falla ekki. Með því afli, sem aðeins örvænting- in og ástin geta gefið, greip Morten konu og barn og bar þau út úr brennandi byggingunni. Úti undir gamla linditrjenu setti hann þau frá sér, einmitt þar sem dóttir hirðisins hafði bölvað húsi.nu, og tók hljóður og hægur á móti hamingjuóskunum, sem á honum dundu. Þegar Hanna var búin að ná sér eftir mestu hræðsluna og barnið orðið ögn rólegra sagði hún: »Þú skalt ekki vera að harma bæinn, Morten. Lofaðu því að brenna, sem ekki er hægt að bjarga. Nú byrja nýir og betri tímar. Bölvuninni er afljett. »í þessu húsi skal ekkert barn vaxa upp,« sagði hin óhamingjusama. Nú er húsið hjer ekki lengur. Við skulum byggja nýtt og f það mun guðs blessun vissulega ekki vanta.« Brosandi gegnum tárin rjetti hún honum barnið, sem með ástaratlotum þrýsti sér upp að föðurnum. í sama bili hrundi framhluti hússins og log- arnir teygðu sig hvæsandi móti himninum. Húsið hans Mortens Ram var ekki lengur til.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.