Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Síða 80

158
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
í húsinu. En það er líklega liðið fyrir lðngu.'
Nei, það hefði nú ekki lifað hvort sem var. F*að
hefir víst kafnað strax; það svaf í stúlkna-her-
berginu og þar var það, sem eldurinn kom
upp.« »Já, það vaxa engin börn upp í þessu
húsi,« sagði gömul kona, er stóð þar hjá
Eldurinn var nú kominn í þakið og út um
gluggana lagði logana og reykinn, rúðurnar
voru sprungnar fyrir löngu. Aðeins anddyrinu
virtist ennþá vera hlíft við eldinum. Hanna
tók nú skjóta ákvörðun. Hún vafði að sjer
fötunum og hljóp, til skelfingar þeim, er sáu,
inn í hið brennandi hús. Logarnir teygðu sig
í móti henni, er hún opnaði dyrnar til vinstri.
En í stofunni til hægri, gamalmennastofunni,
þar sem hún hafði búist brúðkaupsklæðunum,
var eldurinn ekki kominn i algieyming. Rar
hitti hún mann sinn. Hann var að taka skjöl
út úr veggskápunum. »Barnið!« hrópaði hún
óttaslegin. aPað er vonandi hjá stúlkunum?«
Hann gat varla komið upp orðunum fyrir
felmtri. Hún hristi höfuðið. Með angistarópi
æddi Morten út úr stofunni og inn í rúmklefa,
sem var þar rétt hjá og var noíaður sem
svefnherbergi. »BöIvunin,« stundi hann, »bölv-
unin.« Hann stökk yfir rúmin í klefanum og
að litlum glugga, sem var á vegguum milli
klefans og stúlknaherbergisins. í gegnum þann
glugga var vanalega kallað til stúlknanna, þeg-
ar þær sváfu of lengi. Með styrkum höndum
mölbraut hann rúðurnar og reif burtu glugga-
grindina. Svo reyndi hann að troða sér inn f
herbergið, þar sem barnið lá í vöggu sinni og
grjet. En það var ómögulegt fyrir svo stóran
og gildvaxinn mann að troða sér í gegnum
svo lítið op. Hanna dró hann til baka. Svo
smaug hun fljótt í gegnum opið, sem var svo
mjótt, að hennar granni líkami aðeins slapp í
gegn. Sveigurinn féll af höfði hennar, en hún
gætti ekki að því. Hún mintist þeirra orða, er
hún hafði mælt fyrir vígsluna. »Kona hefir
böivað þessu húsi, — kona verður að snúa
því til blessunar.« Hún greip barnið upp úr
vöggunni og rétti manni sínum. En hvernig
átti hún að komast upp í gluggann aftur, þar
sem stúlknaherbergið lá talsvert lægra er rúm-
klefinn? Þar sem hún var nú brann þakið yfir
höfði hennar og andrúmsloftið var næstum
óþolandi vegna hita og reykjarsvælu. Hún ýtti
vöggunni í snatri yfir undir gluggann og steig
upp í hana. Maður hennar hafði lagt barnið í
rúraið á bak við sig og rétti henni nú báðar
hendurnar. Hálfgert dregin af honum komst
hún loksins með jifin klæðin inn í klefann
aftur. Hún tók barnið og þau reyndu að kom-
ast til útidyranna. En er þau komu í anddyrið
heyrðu þau brak og dunur að baki sér og
um leið há skelfingaróp úti. Afturhluti hússins
var hruninn til grunna og brakið í bjálkunum
uppi yfir þeim og til hliðar bentu þeim á
það, hve hver sekúndan væri dýrmæt. Fæturnir
sviku Hönnu, henni sorínaði fyrir augum og
hún varð að grípa hönd manns síns til að
falla ekki. Með því afli, sem aðeins örvænting-
in og ástin geta gefið, greip Morten konu og
barn og bar þau út úr brennandi byggingunni.
Úti undir gamla linditrjenu setti hann þau frá
sér, einmitt þar sem dóttir hirðisins hafði
bölvað húsi.nu, og tók hljóður og hægur á
móti hamingjuóskunum, sem á honum dundu.
Þegar Hanna var búin að ná sér eftir mestu
hræðsluna og barnið orðið ögn rólegra sagði
hún: »Þú skalt ekki vera að harma bæinn,
Morten. Lofaðu því að brenna, sem ekki er
hægt að bjarga. Nú byrja nýir og betri tímar.
Bölvuninni er afljett. »í þessu húsi skal ekkert
barn vaxa upp,« sagði hin óhamingjusama. Nú
er húsið hjer ekki lengur. Við skulum byggja
nýtt og f það mun guðs blessun vissulega
ekki vanta.« Brosandi gegnum tárin rjetti hún
honum barnið, sem með ástaratlotum þrýsti
sér upp að föðurnum.
í sama bili hrundi framhluti hússins og log-
arnir teygðu sig hvæsandi móti himninum.
Húsið hans Mortens Ram var ekki lengur til.