Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 50

128
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
átta ára gömlum syni sínum sögu. í keltu henn-
ar sat þriggja ára telpa, sem starði á móður
sína meðan hún var að segja frá. Drengurinn
hlýddi mjög eftirtektasamur á orð móður sinn-
ar. Úti var regn og stormur, en inni var kyrð
og friður.
Skyndilega kallaði litla telpan:
»Pabbi kemur! Pabbi kemur!«
Hún stökk niður úr keltu móður sinnar og
hraðaði sjer fram að dyrunum. Gerða stóð
einnig á fætur og gekk móti manni sínum:
»Guði sje Iof, að þú ert kominn heim, kæri
Richard,* sagði hún, »jeg hefi verið dálítið
kvíðafull þín vegna; veðrið er svo slæmt.«
»Jeg ók í luktum vagni,« svaraði Richard og
kysti konuna sína.
»En þú ert svo fölur, svo hrærður að sjá,«
mælti Gerða, og kvíði var í rómnum. »Ertu
veikur?*
«Nei, kæra Gerða, mjer Iíður ágætlega; en
atburður nokkur hefir komið mjer í geðshrær-
ingu, Á Ieiðinni mættum við tveimur betlur-
urum, gömlum manni og ungri stúlku. Hinn
fyrnefndi var veikur og gat eigi gengið, en
þau sátu við vegbrúnina í þessu veðri. Eins
og sjálfsagt var, tók jeg þau upp. í vagn minn,
og ók með þau hingað. Gamli maðurinn er
sjúkur og þarfnast kjúkrunar; mærin er svöng
og þarfnast matar.«
»Hvar eru þessir vesalingar?« hrópaði Gerða
og flýtti sjer til dyranna.
»Bíddu stundarkorn, Gerða,« mælti Richard.
»Jeg hefi látið fara með þau inn í gula gesta-
herbergið; en áður en þú ferð, verð jeg að
búa þig undir að þú hittir þar gamla kunn-
ingja.«
Gerða leit spyrjandi á mann sinn.
»Gamli maðurinn er Strömberg, fyrrum járn-
námueigandi, og stúlkan er Elísa dóttir hans.«
»Guð minn góður! er hann beiningamaður
orðinnU hrópaði Gerða og flýtti sjer til þeirra.
Richard hafði Iátið afklæða gamla manninn
og leggja hann í hlýtt rúm. Þegar Gerða kom
inn í herbergið stóð ung, tötraleg stúlka við
rámið og grjet, því gamli maðurinn átti mjög
erfitt með andardráttinn. Sjúklingurinn opnaði
augun og Ieit með hræðslusvip á hana og tautaði:
»Gerða, ertu komin til að formæla mjer?
Hef jeg þá eigi hlotið næga refsingu? Er eigi
nóg hefnd fram komin? Kendu heldur í brjósti
um mig, Gerða!«
Gerða gekk til hans og ávarpaði hann blíð-
lega. Hún kom sem friðarins engill til að birta
að alt væri gleymt og fyrirgefið.
Meðan verið var að færa EIísu í þur föt, sat
Gerða hjá Strömberg, sem þjáðist afsamvisku-
biti og líkamlegum kvölum. Hún reyndi að
sefa hann, og þegar Elísa kom inn aftur hafði
andlit föður hennar breyst svo, að auðsætt var
að dauðinn var búinn að setja innsigli sitt á
það. Richard hafði sent eftir lækni, en áður
en hann kom, var veslings betlarinn — fyrrum
auðmaðurinn, búinn að taka síðasta andvarpið.
Hann tók með sjer í gröfina fyrirgefningu Gerðu
og Ioforð um að hún skyldi annast dóttur hans.
Jarðarför Strömbergs var Iátlaus og tildurlaus,
og dóttir þess manns, sem hann hafði leitt inn
á braut glæpanna, annaðist um Elísu eins og
hún væri dóttir hennar. — Pað var kristileg
hefnd, sem Gerðu sæmdi.
Ef þig, lesari góður, langar til að vita, hvern-
ig Strömberg var orðinn svona fátækur ræfill,
þá er það kunnugt, að »illur fengur illa for-
gengur.* Strömberg hafði breytt öllum eign-
um sínum í reiðufje, þá er hann fór frá Stokk-
hólmi; en er til Parísar kom, fór hann að taka
þátt í fjárglæfrum. Fyrst gekk alt að óskum,
en svo sneri hamingjan við honum bakinu og
stöðug ógæfa elti hann. Honum misheppnaðist
alt, hann misti hverja fjárupphæðina á fætur
annari. Pá er hann að lokum var orðinn nærri
eignalaus, fór hann til Englands til þess að
fá hjálp hjá mági sínum. Mágur hans vildi
enga ásjá veita honum og þar eyddi hann síð-
ustu eignum sínum. Veikindi lögðust á hann
í viðbót, og hann varð fátækur ræfill, sem átti
engan annan að en dóttur sína, og áttu þau við
hina mestu örbyrgð að búa. Loks ljet mágur
hans honum svo mikið fje f tje, að þau gátu
komist til Svíþjóðar, en þar áttu þau sjálf að
sjá sjer farborða. Pá er þau komu til Gauta-
borgar varð Strömberg veikur aftur, og er hann
komst á fætur, áttu þau engan eyri. Hann varð
nú að þola allar þær þjáningar, sem hrundið
höfðu Ahrnell inn á lastabrautina. Pau voru á
leið til Stokkhólms, þá er Strömberg varð fár-
veikur og Richard hitti þau hjá veginum og
skaut skjólshúsi yfir þau.
Pakklæti Elísu og ást hennar á Gerðu var
jafn mikil og hlýja sú, sem Gerða sýndi henni.
Og Elísa varð fyrsta kenslukona dóttur hennar,
þá er stundir liðu fram^
Og lif nú heill, lesari góður. Auðæfi, vel-
líðan, virðing og traust eru hnoss þau, sem
starfið veitir og þess vegna er starfsástin mesta
hamingja vor.