Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 12

90
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
ur sinn að máli. Níeis var eigi heima, én
Stína, sem var reið Karli, kom á móti honum
og jós yfir hann fúkyrðum og ókvæðisorðum
um þau Oerðu.
»Regi þú,« æpti Karl, eidur brann úr aug-
um hans og hann krefti hnefana. »Ef þú dirfist
að tala nokkuð um Gerðu Ahrnell, ábyrgist
jeg eigi gerðir mínar.«
f*á voru dyrnar opnaðar og Níels kom inn.
Stína æddi móti bróður sínum og hrópaði, að
Karl hefði ætlað að misþyrma sjer. Hún jós
einnig blóðugum skömmum yfir Oerðu, Efasamt
var, hvernig farið hefði, ef Níels hefði ekk
gengið í milli.
Níels tókst samt að þagga niður í Stínu og
fara með hana út úr herberginu. Rá er bræð-
urnir voru orðnir einir, sagði Karl: »Hvers vegna
ræðst Stína svona ofsalega á Oerðu Ahrnell?
Hver hefir sagt henni þessar kviksögur?*
»Jeg veit það eigi,« svttraði Níels, »og þó
8vo væri, þá mundi jeg eigi segja þjer það
meðan þú ert svona æstur.«
»Níels!« æpti Karl frávita af reiði. íRú fyll-
ir þá flokk þeirra, sem rógbera veslings vina-
vana, munaðarlausa stúlku.*
Karl rauk að bróður sínum, eins og hann
ætlaði að láta reiðina bitna á honum.
»Jæja, Karl, stiltu þig, þá segi jeg þjer máske
eitthvað. Sestu niður og við skulum tala skyn-
samlega saman.«
Karl fyrirvarð sig fyrir ákefð sína og rjetti
bróður sfnum höndina og mælti:
»Stína hefir gert mig tryldan.«
Hann settist niður, studdi hönd við enni og
mælti:
»Síðan í gærdag þekki jeg ekki sjáifan mig
fyrir sama mann.«
»Pað jafnar sig,« mælti Níels, »þú veist Karl,
hve afar vænt mjer hefir þótt, og þykir, um
þig. Einn dag, þá er jeg sat hjerna inni við
vinnu, töluðu sveinarnir margt í vinnustofunni.
Jeg gaf eigi neinn gaum að orðnm þeirra fyr
en þeir fóru að tala um ykkur ungfrú Ahrnell
og flyssuðu á milli. Pað skiftir engu máli,
hvað þeir sögðu, en það var vansæmandi hinni
ungu mær. Jeg gekk því inn f vinnustofuna
og spurði, hver hefði sagt þeim þessa sögu.
Stína, sögðu þeir, og álitu að sagan væri sönn,
þar eð hún var um bróður hennar. Jeg krafði
Stínu til sagna. Hún færðist í fyrstu undan,
að segja hið sanna. Loks sagði hún mjer, að
gömul kona, sem vinnur hjá frú Ahrnell hefði
beðið hana, að segja sjer nafn þess háskóla-
kennara, sem þú vinnur hjá. Hún hafði mikið
talað um Ahrnellsmæðgur, hrósað Gerðu og
sagt, að þú heimsæktir þær oft o. s. frv.
Petta notaði Stína til að búa til óhróðurssögur,
En þó versnaði um allan helming eftir að
maður nokkur ókunnur tók að koma til Stínu
í rökkrinu, og segja henni ófagrar sögur um
Ahrnell og þær mæðgur. Jeg ákvað fyrst að
komast eftir, hver þessi maður væri, og segja
þjer síðan hvað talað væri um Gerðu, svo að
þú gætir hindrað að mannorð hennar væri
flekkað. Jeg álít, að þú eigir að hætta að
heimsækja þær mæðgur, ef þú ællar eigi að
heitbindast Qerðu, þvi að mannorð hennar og
heiður eru annars í veði, vegna rógburðar
þeirra Stínu og ókunna mannsins.«
Orð Níelsar höfðu djúp og sár áhrif á Karl.
Hann þarfnaðist einveru til þess að átta sig.
Hann fór því, en lofaði að hugsa eflir orðum
Níelsar.
Pá er Karl var orðinn einn i herbergi sínu,
komu honum stöðugt í hug orð bróður síns:
»Ef þú ætlar að lofast Oerðu.« Níels taldi þvi
sjálfsagt, að hann bæði Gerðu sjer til handa.
Hann hafði aldrei gert sjer grein fyrir því,
hvort það væri ást eða að eins hlý vinátta, sem
tengdi þau. En þessi dagur færði honum heim
sanninn um það.
Strömberg sat og reykti í klefa sínum og
blaðaði í erlendum blöðum, þá er þjónn hans
kom inn, og sagði honum, að maður, sem
virlist vera í tölu iðnaðarmanna, vildi finna
hann að máli.
Strömberg var eins og allir, sem eigi hafa
góða samvisku hálf hræddur við alla aðkomu-