Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 51

Vitfirringurinn frá St, James.
Eftir Philip Galen.
Fyrsti kafli.
Phíllips farandsali, synir hans og vitfirr-
ingurinn frá St, James.
Pað tvarí byrjun júnímánaðar árið 1843.
Jeg var, eftir ferð *um Skotland, kominn svo
langt suður eftir fjölium Englands, að þeim
var farið að halla mjög til suðurs og fjalla-
tindarnir voru flestir horfnir að baki mjer, en
í stað þeirra voru fram undan mjer grasi grón-
ar hæðir, sem fóru lækkandi, uns þær í suð-
vestri urðu að flatlendi þvíf sem gróðursælast
er á öllu Englandi. Dagurinn hafði verið afar
heitur. Og þar eð jeg að venju var fótgang-
andi, hlakkaði jeg til kvöldkulsins, því hitinn
hafði tekið mjög á mig. Jeg hafði verið fylgd-
armannslaus alla heiðina og var það enn; en
hugur minn hvarflaði til hins hrikalega lands-
lags, sem jeg var að yfirgefa, og við og við
brá fyrir augu mjer hrífandi fögru landslagi.
Jeg hafði ekki aðeins heimsótt fjarlæg lönd, til
þess að geta sagt, að jeg hefði verið þar,
heldur hafði jeg sem læknir reynt að kynnast
fólkinu sem allra best og í þetta sinn hafði
jeg einsett mjér, að heimsækja öll fræg sjúkra-
hús, en þó sjerstaklega vitfirringahæli, sem er
svo vel fyrir komið í Englandi, að þau hafa hlot-
ið frægð um heim allan. Og nú var jeg á
leiðinni til eins af þessum hælum, til þess að
dvelja þar alllengi, Það var vitfirringahælið í
St. James. Par sem jeg var hlaðinn meðmæla-
brjefum og koma mín h*fði verið tilkynt fyrir
nokkru, hafði jeg sent farangur minn á undan
mjer og vænti jeg þess, að geta komist á
ákvörðunarstaðinn um kvöldið. Pó jeg væri
ekki þreyttur, þar sem jeg hafði farið stutta
dagleið, þráði jeg að setjast að, þegar degi tók
að halla. Jeg gekk út af þjóðveginum, og
lagði leið mína, eftir gömlum vana, um götu-
troðning, sem lá í ótal krókum niðurNí lítið
dalverpi, grasi gróið, umlukt skógivöxnum hæð-
um. Jeg nam staðar og horfði upp eftir hasð-
inni, sem jeg var að skilja við. Sólin hnje
hægt til viðar á alheiðum himninum og varp-
aði rauðleitum geislum sínum á trjátoppana
efst á brúninni, en skuggar trjánna teygðu sig
niður eftir dalnum. Niðursokkinn í athuganir
mínar lagðist jeg niður í mosann við rætur
grenitrjes og tók frarn landabrjef mitt, til þess
að íhuga, hve langt væri en til St. James. En
eins og oft hafði áður hent mig, gekk mjer
illa að finna staðinn, sem jeg var staddur á,
og jeg var orðinii hálfhræddur um, að jeg
væri kominn alveg af rjettri leið, þegar jeg
heyrði mannamál ofan af fyrnefndri hæð. Við
nánari athugun heyrði jeg tvær drengjaraddir,
sem sungust á og virtust keppast um, að Iáta
hreina brjósttónana hljóma sem hæst í kvöld-
kyrðinni. Rjett á eftir sá jeg, eins og mig
hafði grunað, tvo drengi koma varlega niður
hæðina og spyrna á móti byrði, sem virtist
ætla að velta fram á þá. Pað var vagn, ein-
kennilegur í lögun og líkur þeim, sem farand-
salar á Englandi nota mikið, og hundar eða
smáhrstar draga venjulega. Pair nálguðust hægt
og hægt, og aldraður maður kom í Ijós á eftir
17