Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 18

Nýjar kvöldvökur - 01.07.1921, Blaðsíða 18
96 NVJAR KVÖLDVÖKUR. setn sýndi henni nokkra samúð síðan Karl veiktist. Níels var vanur að koma á hverju kvöldi til þess að vita um frú Ahrnell og segja Gerðu hvernig Karli liði. Það var á laugardagskvöld að Gerða ræddi við Níels utn það, hve sárt sig tæki að þurfa að koma móður sinni á sjúkrahús. Gerða grjet sáran yfir því, að hin raunamædda Mari- anne skyldi eigi fá að deyja í heimkynni sínu. »Hefir ungfrúin talað um það við lækninn?« spurði Níels. »Nei, það hefi jeg eigi gert, þar eð jeg hefi viljað kornast hjá því í lengsíu lög, að aumingja mamma yrði flutt burt.c »Þá getum við ef til vill frestað því enn um stundarsakir,* sagði Níels vandræðalegur á svip, »og ef ungfrúnni er það eigi á móti skapi, þá gæti jeg máske hjálpað yður. Jeg get lánað yður 25 ríkisdali í bráð, og svo held jeg, að jeg geii útvegað yður aívinnu. Ef frú Sjöberg fær dálítið hærri laun, þá hjálp- ar hún til að hjúkra sjúklingnum, og þá þurfið þjer kanske éigi að senda móður yðar á sjúkra- húsið. Þjer getið tekið við þessum peningum; þeir eru vel fengnir. Þegar Karli og frúnni er batnað, gerið þjer mjer þá ánægju, að koma í brúðkaup okkar Lovísu.* Nú tók að vænkast ráð þeirra mæðgna að nýju. Gerða fjekk nóg að starfa og lán það, sem Níels Ijet henni í tje, gerði henni fært að sjá fyrir og annast uin sjúklinginn. Karl var nú orðinn heilbrigður, og seinast f mai fjekk hann að fara af sjúkrahúsinu. Dvaldi hann í fyrstu nokkrar vikur hjá bróður sínum meðan hann mátti eigi vinna. Hann lagði af stað til Gerðu jafnskjótt og kraftar hans leyfðu- Það var á sunnudagsmorgni. Kirkjuklukk- urnar höfðu nýhringt til tíða, þá er Karl lauk upp dyrunum að‘ bústað þeim, þar sem hann hafði verið svo hamingjusamur og þar sem svo margar þungar þrautir höfðu þjakað síðan hann hafði komið þangað. Dauðaþögn ríkti þar inni, þá er hann steig inn. Hann stóð sem steini iostinn stundar- korn og starði á þá sjón, er birtist augum hans. í rúminu hvildi Marianne hræringarlaus, köld og föl; dauðinn hafði þrýst kossi sínum á varir hennar. Á gólfinu fyrir framan rúmið lá Gerða, hræringarlaus sem móðir hennar. Hún virtist hafa hnigið niður meðvitundarlaus og tekið síðasfa andvarpið jafnhliða henni, sem fætt hafði hana til lífsins. Þá er Karl hafði með skelfingu virt þessa sjón fyrir sjer stundarkorn, hljóp hann til Gerðu, varpaði sjer á hnje við hlið hennar og fór að reyna til að vekja hana til meðvitund- ar. Loks kom hún til sjálfrar sín “aftur og andvarpaði sáran. Hún leit fyrst á Karl, síðan á hið bleika andlit móður sinnar og tárin hrundu niður kinnar hennar. Við dveljum eigi við atburði þá, sem á eftir fóru. Sorg þeirri og gleði, sem sprottin er frá insta grunni hjartans, verður eigi með orðum lýst. Tveim dögum eftir lát Marianne kom Karl aftur á myndastofuna eftir tveggja mánaða burtveru. Starfsbræður hans buðu hann hjart- anlega velkominn. Af hinni fölu og mögru ásýnd hans og hinum raunalega svip var auð- sætt, að þungar þrautir höfðu þjakað honum. Honum var sagt, að háskólakennarinn hefði ferðast til Kaupmannahafnar, en hefði komið heim kvöldið áður og fyrst spurt um Karl. Það hafði glatt hann mjög að heyra, að Karl væri kominn af sjúkrahúsinu. Hann hafði einn- ig látið á sjer skilja, að hann hefði harmað það mjög, ef þessi bráðefnilegi listamaður hefði dáið í blóma aldurs síns. »Svo virtist,« mælfi H., hinn elsti lærisvein- anna, »að hann hefði einhverja gleðifregn að færa þjer. Hann hefir kanske útvegað þjer ferðastyrk.« Karl fjekk eigi ráðrúm til að svara, því að háskólakénnarinn kom inn. Hann hneigði sig fyrir lærisvéinunum og gekk rakleitt til Karls. »En hvað þjer eruð hræðilegur ásýndum, kæri Gústavson. Ætla mætti, að þjer hefðuð bæði verið dáinn og grafinn,* mælti háskóla- kennarinn. >Jeg held, að loftið hjerna á myndastofunni sje eigi mjög holt fyrir yður.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82

x

Nýjar kvöldvökur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Nýjar kvöldvökur
https://timarit.is/publication/511

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.