Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Page 33

Stefnir]
Karlar sem kunna það.
127
EINU sinni þegar við lágum
í New York kom Dicker út á
skip og hitti mig. Eg þekti hann
af hending, því að eg hafði gert
smávegis fyrir hann. Það kemur
engum við hvað það var. Brytar
á skipum fást við hitt og þetta,
sem almenning varðar ekkertum.
,,Felix“, sagði hann, „þér þekk-
ið þennan — hérna við vitum —
Stoney Barton. Hann er sá versti
hundur, sem nokkumtíma hefir
komist á spena. Krækið í hann
fyrir mig, og þér skuluð ekki
tapa á því“.
Auðvitað þóttist eg ekkert vita
um Stoney, og karlinn varð reið-
ur.
„Heyrið þér, herra Dicker",
sagði eg; „hvað haldið þér að
yrði um mig, ef eg færi að leysa
frá skjóðunni; já, eg vil segja,
hvað haldið þér að yrði um okkur
ýmsa þá? Ef til mín kæmi leyni-
lögreglumaður frá gimsteina-fé-
laginu og spyrði mig: Felix, hve
mörgum smábögglum hefir þú
laumað til eins ónefnds manns í
New York síðustu tvö árin?‘ —
hvað segðuð þér um það, ef eg
leysti frá skjóðunni?"
Hann hætti alveg að spyrja
mig.
„Látum þetta þá vera, Felix
minn. En það sárasta við þetta
er það, að hann hefir stolið hjart-
anu úr dóttur minni, og fer með
alla hennar framtíð. Hún sem
átti að giftast ljómandi myndar-
Edgar Wallace.
•legum lögmanni vestan úr landi,
ágætis manni í alla staði, sem er
vitlaus eftir henni. Ég skal hafa
hendur í hári Stoneys, þó að ég
verði að því alla æfi“.