Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Side 34

128
Karlar sem kunna það.
[Stefnir
HÉR um bil ári síðar frétti
ég, að Dicker væri farinn
úr leynilögreglunni. Hann hafði
grætt stór fé á kauphallarbraski,
og ók nú eftir Fifth Avenue
í Rolls-Royce bíl. Hann var illa
klæddur og á því sá ég að það
myndi vera satt, að hann væri
orðinn stór-ríkur.
Og svo kom nokkuð skrítið fyr-
ir. Stoney átti frænku. í Kali-
forníu. Hann þekti hana ekki
lifandi vitund. En hún fékst við
fasteignabrask árum saman, og
varð vellauðug. Og hvað haldið
J>ið að hún geri annað en deyja,
og Stoney erfir hvorki meira né
minna en hálfa aðra miljón dala.
Stoney ætlaði fyrst í stað ekki
að trúa sínum eigin eyrum. Svo
var að honum komið að fleygja
lögfræðingnum, sem færði honum
fregnina, út. „Ég gat ekki trúað
mann-skrattanum“, sagði hann
við mig síðar. „Ég þóttist viss um
að hann sæti á svikráðum við mig
og ætlaði að narra út úr mér,
„vinstri handar bragðið" — þér
skiljið".
Stoney kunni þetta dæmalausa
bragð í spilum. Strákarnir köll-
uðu það „vinstrihandar bragðið“.
Með því lék hann sér að því að
skifta um spil, og það frammi
fyrir nefinu á hverjum sem var.
án þess að það sæist. Árið 1910
fór Micky Sullivan tvær ferðir
yfir Atlanzhafið til þess eins að
komast að því, hvernig Stoney
færi að þessu. Hann var með allra
færustu spilaþjófum, en hann
kom jafn nær.
„Nei, Felix“, sagði hann, „ég
gefst upp. Ég er búinn að horfa
á hann frá öllum hliðum, en það
er engin leið að sjá neitt“.
Micky bauð honum fimm þús-
und fyrir að kenna honum bragð-
ið, en hann vildi ekki. Og þeir
voru fleiri, sem buðu honum stór-
fé fyrir það, en það var ekki til
neins.
„Þetta er svo einfalt“, sagði
hann, „að það væri skömm að því
að selja það“. Og svo hló hann.
Þegar hann var búinn að fá
arfinn hætti hann sjóferðum og
slæptist hingað og þangað um
Bandaríkin til þess að njóta á-
nægjun'nar af því, að eyða fé.
En hann varð fljótt leiður á því.
Hann fór að verða í verra og
verra skapi. Loks kom hann út í
línuskipið Majoric — nýtt og
fallegt skip. Ég hafði ekki séð
hann í meira en ár, og frétti nú
fyrst um arfinn, þegar hann sagði
mér frá honum.
„Ég verð að halda áfram, Fel-
ix“, sagði hann. „Þetta auð-