Stefnir: tímarit um þjóðmál og fleira. - 01.10.1929, Síða 39

Stefnir]
Karlar sem knnna það.
133
mennina strax eftir morgunverð,
og það veit aldrei á gott. Hann
hélt áfram þangað til blásið var
til borðhalds, og andlitið á hon-
um varð lengra og lengra, því
Dick Dicker elskaði peninga eins
og lífið í brjósti sér.
Þeir spiluðu enn um eftirmið-
daginn, og þegar te-tími kom
gekk hann á fund Stoneys. Eg
veit það af því, að hann spurði
mig hvar Stoney myndi vera, og
eg sagði honum, að hann hefði
verið niðri við sundlaug rétt áð-
an. Svo skauzt eg upp á bátaþil-
farið, og sagði þeim, að nú væri
bezt fyrir þau að skilja í svip, því
að gamli maðurinn væri að leita
að Stoney. Elsie fór þá niður, en
eg hljóp niður að sundlauginni
og sagði Dicker að jeg hefði
fundið Stoney uppi á bátaþilfari.
Stoney sat þar og var að lesa
verzlunarfréttir.
„Þakka yður, Felix,“ sagði
Dicker, „nú þarf jeg yðar ekki
lengur.“ Jeg fór auðvitað strax,
en ekki langt. „Eg þarf að tala
nokkur orð við yður, Stoney“,
sagði hann, þegar hann þóttist
vita að jeg væri kominn burt.
„Ef það er eitthvað gott, er það
velkomið," sagði Stoney, „en ef
það er hitt, þá læt eg setja yður
í járn.“
„Látið nú ekki svona,“ sagði
hann, dró stól fast að stólnum,
sem Stoney sat á, og settist. „Eg
hef verið að spila,“ sagði hann.
„Eg hef séð það,“ svaraði Ston-
ey. „Og þér hafið vonandi líka
séð það, að eg hef ekki snert spil.“
Dicker lét sem hann heyrði
þetta ekki.
„Við þrjá enska háskólamenn,“ _
bætti hann við.
Stoney kinkaði kolli og kýmdi
út í annað munnvikið.
„Þekkið þér þá?“ spurði
Dicker.
Stoney ypti öxlum. „Eg hefi
einstaka sinnum rekist á þá.“
Gamli maðurinn rumdi, eins og
honum liði ekki vel.
„Eru þeir. .. . ?“
Stoney hneggjaði lágt. „Þeir
eru einu Englendingar, sem eg
hefi vitað duga til nokkurs í spil-
um. Þeir hafa aldrei fyrri starf-
að á þessari skipaleið. Þeir hafa
rekið atvinnu á Kyrrahafinu
nokkur undanfarin ár.“
Dicker góndi á hann.
„Hamingjan hjálpi mér!“
stundi hann, eins og hann ætlaði
að kafna. „Þeir eru búnir að hafa
út úr mér níu þúsundir!“
Stoney hló ekki. Hann var svo
kurteis maður.
„Tékkar?“ spurði hann.