Sagnir - 01.04.1989, Síða 20

Orri Vésteinsson
Mygluskán og
hálfblautur ruddi
Hvernig geymdu menn hey
til forna?
„Hey geyma menn ekki í húsum, en hafa
til þess umgirt svœði og setja þar svo margar
stœður sem þeir eru heyjaðir til...“l
annig lýsir Niels Horrebow
aðferð íslendinga við að
geyma hey sín um miðja 18.
öld. Þetta er athyglisvert ef rétt er.
Hversvegna í ósköpunum byggðu
menn ekki hlöður yfir hey sín? Voru
hlöður ekki almennar á miðöldum?
Afhverju hættu þá flestir íslendingar
að nota hlöður? Eru þær ekki aug-
ljóslega miklu betri kostur en hey-
garðar eða -tóftir?
Til að leita svara við þessum
spurningum verður hér farin sú leið
að athuga fornleifar auk skriflegra
heimilda. Fornleifar eru heimildir
sem íslenskir sagnfræðingar hafa
verið óduglegir við að nýta sér. Þó
að íslensk fornleifafræði sé skammt
á veg komin, lítið hafi verið grafið
og stutt síðan farið var að nota
sæmilega vísindaleg vinnubrögð
við rannsóknir, þá liggur samt tölu-
vert af upplýsingum fyrir sem bíða
þess að unnið verði úr. Þó erfitt sé
að krefja fornleifar svara um ein-
staka atburði eða samhengi þeirra,
þá geta þær varpað ljósi á flest svið
samfélags fortíðarinnar: verkþekk-
ingu, verslun, trúarhugmyndir og
flest þar á milli. Það lægi t.a.m.
beint við fyrir sagnfræðing sem væri
að rannsaka verslunarsögu, að leita
að innfluttum gripum í fundalistum
18 SAGNIR