Sagnir - 01.04.1989, Qupperneq 69

.Óttalegur barningur til að byrja með'
t.d. settur herráðsfundur heima hjá
mér til þess að gaumgæfa fjármálin
en þriðji árgangurinn af ritinu var þá
nýkominn út, hafði dregist talsvert
og flestir nemendur farnir í sumar-
leyfi. Við þurftum hins vegar að
standa skil á útgáfunni og greiða
reikninga sem höfðu hrannast upp.
Auglýsingarnéir skiluðu sínu en
engu að síður þurfti einn úr hópn-
um að slá víxil á eigin ábyrgð og
síðan var þrautaráðið að ganga í
hús og selja nógu mikið áður en víx-
dlinn félli. Hverfunum var skipt
milli manna og auðvitað var reynt
að velja álitlega kaupendur en í því
efni var stuðst við félagatal Sögufé-
lags. Á þessum árum var ekkert
áskrifendakerfi í gangi. Enda þótt
okkur þætti óskemmtilegt að þurfa
að standa á tröppum fólks að kvöld-
*agi þá bjargaði sú iðja blaðinu í
Það skiptið. Við voru auðvitað orðn-
lr langþreyttir á fjárhagserfiðleikun-
um og lögðum hart að Félagi sagn-
fræðinema að taka áskrift að Sögn-
Urr> inn í félagsgjöld nemenda.
^austið 1982 tókst það loksins eftir
nokkrar deilur á aðalfundi því sumir
v°ru ósáttir við að skylda nemendur
að kaupa ritið. Þetta fyrirkomulag
jálpaði aðeins upp á sakirnar,
a m.k. var þá til dálítill sjóður að
Sanga í þegar nýr árgangur var
ondirbúinn. Hins vegar voru nem-
endur í sagnfræði tiltölulega fáir,
sumir greiddu ekki sín gjöld og því
reyndist stuðningurinn af árgjaldinu
oft takmarkaður. Sem dæmi má
nefna að vorið 1984, þegar fimmti
árgangurinn kom út, fékk blaðið alls
15000 krónur af félagsgjöldum nem-
enda og rúmar 5000 krónur í styrk frá
félaginu, en kostnaðurinn við útgáfu
ritsins var um 310000 krónur. Þannig
að barningurinn í fjármálunum var
sá sami þrátt fyrir þessa breytingu
og ekki hafa erfiðleikarnir minnkað
á síðari árum geri ég ráð fyrir.
Miðlunarvakning
Sp.: Nú varð stökkbreyting á ritinu
er Sagnir 5 komu út. Hvað gerðist?
Eggert: Breytingin á sér m.a. ræt-
ur í síauknum áhuga fólks á miðlun
sagnfræðiefnis, vilja til að koma
sögunni betur til almennings. Þá var
mikill áhugi meðal nemenda á því
að fá þjálfun í útgáfustörfum. Sagnir
báru þess vitni að áhuginn var til
staðar en þær höfðu einnig sýnt að
útgáfustarfið var afar tímafrekt og
erfitt og hlóðst iðulega á fáa menn í
hópnum í hvert sinn, jafnvel þótt
fjölmennar ritnefndir væru settar á
laggirnar í upphafi. Á lokasprettin-
um vann stundum aðeins helming-
ur ritnefndar að útgáfunni. Ýmsar
ástæður lágu til þess, t.d. kunnu
sumir einfaldlega lítið til verka í
tæknilegum efnum, aðrir höfðu
hreinlega ekki tíma til að standa í
þessu stússi á vorin en þá kom
blaðið út og stundum dróst útgáfan
fram á sumar. Lokaspretturinn var
alltaf í maí en þá stóðu próf yfir og
afskaplega erfitt að virkja fólk. Því
voru það oftast tveir eða þrír menn
sem báru þungann af starfinu í
lokin.
í tengslum við þennan aukna
áhuga á miðlun sagnfræðiefnis
reyndu nemendur að knýja á um
það að vinna við Sagnir yrði liður í
náminu að einhverju leyti, að þjálf-
un í útgáfustörfum kæmi inn í nám-
ið á markvissan hátt. Þessi hugsun
var aðeins hluti af stærri heild því
veturinn 1982-83 hafði Gunnar
Karlsson prófessor verið með sér-
stakt námskeið í miðlun sagnfræði-
efnis, þar sem áhersla var lögð á stíl
og framsetningu og nemendur
fengu m.a. æfingu í því að skrifa
sögu fyrir tíu ára gömul börn og rita
fyrir útvarp. Miðlunarvakningin á
þessum árum er eftirtektarverð og
hefur skilað verulegum árangri nú
þegar. Áfram hefur verið haldið á
þessari braut og nú getur enginn
lokið sagnfræðinámi án þess að fá
einhverja æfingu í miðlun sagn-
fræðiefnis í aðferðafræðitímum hjá
Gunnari Karlssyni. Ég er sannfærður
um það að þessi samtvinnun rann-
sóknar og miðlunar sem lögð hefur
verið rækt við undanfarin ár sé ein-
hver mikilvægasti áfanginn í breyt-
ingum á sagnfræðináminu á síðari
árum. Við sjáum þetta vel á efni
SAGNIR 67