Sagnir - 01.04.1989, Side 105

Varðveisla heimilda á Ríkisútvarpinu
£
CL
oc
í
o
co
2
'c£
Q
CL
QC
£
Q
'O
□
Q
Cu
0£
g
2
'O
ÞEIR SEM VEUA
FÁEINIR EFNITIL SAFNADEILD
FLOKKAR EFNIS VARÐVEISLU
RÉTTASTOFA UÓÐVARPS SKRIFAÐAR FRÉTTIR

u. X FRÉTTAAUKAR
ALMENNT
DAGSKRÁREFNI
TONLISTAREFNI SEM
TEKIÐ ER UPP
DAGSKRAREFNI
Á FILMUM
OG MYNDBÖNDUM
FRETTAEFNIFRA
FRÉTTASTOFU
SJÓNVARPS
FRAMKVÆMDASTJÓRI
SJÓNVARPS
FRETTAUTSENDINGAR-
STJÓRI HVERS KVÖLDS,
ÖLL INNLEND FRÉTTA-
INNSLÖG, VARÐVEITT NÚ
Skýringarmynd um ual hljúöuarps- og sjónvarpsefnis til varðveislu og hvar það er geymt. Myndin er ekki tæmandi; safnadeildm varðveitir fleiri
gögn en fram koma á myndinni.
afrita efnið á nýjar spólur áður en
það er farið að dofna á þeim gömlu.
A sjónvarpinu er einkum haft í
huga að varðveitt efni hafi endur-
sýningargildi en einnig að það sé
sögulega verðmætt. En valið hefur
fram að þessu verið handahófskennt
að sögn Gunnhildar Björnsdóttur á
filmusafni sjónvarpsins. Hún segir
að mjög miklu af innlendu dagskrár-
efni hafi verið hent fyrstu ár stofnunar-
innar. „Svo kemur öðru hvoru upp sú
staða að gaman væri að eiga ýmis-
legt sem hefur verið hent, en mynd-
böndin voru mjög dýr í þá daga og
fyrirferðarmikil." Á filmusafni eru
varðveitt fréttainnslög allt frá upp-
hafi sjónvarpsins. Til skamms tíma
hafa útsendingarstjórar frétta tekið
ákvörðun um hvað er varðveitt af
fréttaefni að fréttaútsendingu lok-
inni. Sem stendur eru öll innlend
fréttainnslög varðveitt.
Það er óneitanlega mikil ábyrgð
sem hvílir á þeim sem grisja sagn-
fræðileg gögn. Þessi ábyrgð hlýtur
að vera nokkuð þrúgandi og þá get-
ur farið svo að freistast sé til að
geyma sem allra mest. Gunnhildur
segir svo frá: „Stofnunina vantar
ákveðnar geymslu- og grisjunarregl-
ur. Fyrir u.þ.b. tveim til þrem árum
kom upp umræða um það hvað
miklu efni hefur verið fargað í gegn-
um tíðina og í framhaldi af því var
tekin upp sú stefna að geyma nán-
ast allt. Því miður hefur það ekki
gefið nógu góða raun.“ Máni Sigur-
jónsson segir svipaða sögu af segul-
bandasafni hljóðvarpsins. Áður fyrr
var miklu hent af efni á hljóðbönd-
um en nú er svo komið að í raun-
inni er of mikið geymt.
Gunnhildur lýsir vel aðstöðu
þeirra sem velja efni til varðveislu.
Hún vitnar til kanadískrar greinar
um geymslu- og grisjunarreglur: „Þar
er ítrekað bent á að taka verður tillit
til þeirra fjármuna sem safnið hefur
yfir að ráða svo og starfsmanna-
fjölda; að betra er að hafa minna,
gott og vel skipulagt safn, en stórt
og illa skipulagt. Þetta er nokkuð
sem menn hér hjá stofnuninni hafa
verið tregir til að hlusta á. Illa skipu-
lagt safn er lítils virði og gildir þá
einu hversu stórt safmið er, því óskráð
eða illa skráð efni er glatað efni. í
greininni er mælt með því að geyma
allt efni í fimm ár og grisja þá. Grisj-
SAGNIR 103