Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Blaðsíða 43

Frá upptökum að ósi
Smásaga eftir ANTHONY C. WEST
Elías Mar þýddi
Yfir mýraflæmin úti við sjóndeildarhring
breiddi sólin geislahjúp sinn, áþekkan hreistri
gullins fisks á iði. Einskonar fylling allrar
skepnu var í senn örlög dagsins og fyrirheit;
og endurlífgandi fylling sumarsins lá nú yfir
því landi, er mókti hér við yl.
Um votlendið hlykkjaðist áin; tók litum
þess gljúpa jarðvegs er hún rann um, lygn
og hljóð; gleymdi senn glaðværum hlátri
fjallalækjanna efra; lúykkjaðist áfram, lengra
og lengra; fann hvítan sand og bjóst sólgulri
áferð hans; unz hún að lokum hitti fyrir enda-
lok sín og hvarf í dauðanum út í hið kvika
haf. — Eitthvert sinn ætlaði Stephen sér að
ganga meðfram ánni allri, þræða dyggilega
sérhvern hlykk og hverja bugðu, unz einnig
hann kæmist út að hafi; og fara síðan vestur
yfir hafið, til fjarlægra landa; finna þar annað
fljótsmynni og rekja strauminn til upptaka
— varavotrar klettasprungu undir snjó-
hengju . . .
Stephen? Hvað er háskozka orðið yfir
sumar?
Fyrirvaralaus spurningin rauf dagdrauma
lians líkt og heitt járn, en þrýsti einnig öðru
inn í vitund hans: orðinu og konunni, stað
og stundu.
Miss Ross hafði lesið hugsanir hans, og
hann roðnaði; það kom til af því, að honum
fannst henni hafa boðið í grun sá drauma
hans einkum, er auðveldast var að geta sér
til um, hálfdreymdan meðal .annarra drauma
sem ekki var eins auðvelt að skynja.
I)ökk augu hans hvörfluðu að grábláum
augum kennslukonunnar, eins og liann vildi
geta goldið henni í sömu mynt. Hún hvarfl-
aði undan, afsakaði sig, lagði spurninguna
fyrir annan nemanda, en gat þó ckki haft
hugann við efnið á þann hátt sem kennara
bar; því hún vissi augu hans hvíla á sér enn.
Stephen sá hvar hún sat á háa stólnum
frammi fyrir bekknum, eins og hann hafði
svo oft séð hana áður, breytilega í klæða-
burði. 1 dag varð hann þess venju fremur
var, hve léttklædd hún gekk í hitanum; það
grisjaði í nærklæði hcnnar gegnum þunna
blússuna. Ljóshærð, hraust og hrcinleg var
hún; fullþroska kona; barmur hennar að vísu
óverulegur og brjóstin lítil, sem aðeins sást
móta fyrir; svo fast voru þau reyrð að rifjum,
að líkast var sem sterk velsæmistilfinning
hennar kysi að leyna þeim með öllu, svo
sem algengt er um nunnur. En handleggir
hennar voru óviðjafnanlega hvítir. — Stephen
kom til hugar framstefni skips á lygnu hafi;
það ber dýran farm; og það hlýtur áreiðan-
lega að beina för sinni að ströndinni er stöð-
ugt bíður, í senn eftir gjöfum og heimtum
sjávarfallanna . . .
Já, Stephen?
Hann hristi af sér þrálátt draumamókið
og hleypti brúnum; ekki hafði hann augun
af Miss Ross, þótt hann gæti engu svarað.
Undan því augnaráði roðnaði hún á ný, —
líkt og hlý útgeislan nafnlausrar þrár piltsins
eftir því ókunna næði nú að snerta hana í
fyrsta sinn. Hún hreyfði til handleggina,
vandræðaleg. Hann sá hve hún roðnaði; og
hann roðnaði sjálfur um leið, út undir eyru.
Það var gagnkvæm sektartilfinning, eins og
verið getur milli þeirra sem brjóta lög og
hinna sem gæta þeirra.