Nýtt Helgafell - 01.12.1958, Qupperneq 46

132
HELGAFELL
meining Miss Ross hefði enga stoð gert —
aðra en þá að veita sjálfri syndinni þak yfir
höfuð.
Kennslukonan andvarpaði, í senn þreytu-
lega og reiðilega, urn leið og hún gekk út.
Hún gleymdi að kasta kveðju á Mrs. Turley;
en konan horfði á eftir henni, og ekki laust
við að hún undraðist. Hugur Miss Ross var
nú aftur bundinn við Anne Stafford: Vel úti-
látin flenging myndi víst geta hamið bráð-
þroska þeirrar stúlku, hugsaði hún. Og hún
átti auðvelt með að hugsa sér að flengja
hana með eigin liendi; flengja liana þar til sá
líkamshluti stúlkunnar stæði rósrauðum
kinnum hennar sízt að baki livað litarhátt
snerti ...
Frá tröppum skólahússins sá Miss Ross
hvar Stephen Muir kastaði steinvölum app
í tré til að ná niður húfu skólafíflsins. Stúlk-
urnar höfðu í kveðjuskyni kastað lnifu Vit-
lausa-Murrays þangað upp.
Miss Ross ygldi sig. Hún gat sízt skilið,
hvernig svona þóttafullur piltur gat verið
jafn vingjarnlcgur við aumingja sem stöðugt
lagði af fýlu rotnandi dýra. Hrollur fór um
hana er hún minntist þess, þegar hún tók af
honum svartþröstinn forðum. Ef Stephen
hefði ekki verið nærstaddur, hefði veslingur-
inn verið vís til að ráðast á hana j>egar hún
henti fuglinum út um gluggann; hann hafði
jafnvel leyft sér að segja, að nú vildi Stephen
ekki lengur kvænast henni, úr því hún tæki
frá honum fuglinn hans. Þá liafði Stephen
farið út og sótt fuglinn handa Murray.
Kannske er liann dauður, Miss Ross, hafði
pilturinn sagt, cn í augum Murrays er gula
nejið lians og gljáandi jjaðrirnar jallegar.
Nú varð kennslukonan þess vör, að loft
hafði tæmzt úr afturbarðanum á reiðhjólinu
hennar. Hún hefði sjálf getað dælt. í hann
aftur, en kallaði samt á piltinn. Ilann leit
við, kastaði síðustu steinvölunni upp í tréð,
tókst að fella niður húfuna, setti hana á
Murray og hlýddi óðar kallinu. Hún stóð
hjá, meðan hann dældi í barðann.
ílvcrnig kanntu við írslcuna? spurði hún
ofur blátt áfram í leit að umræðuefni.
Allt í lagi með hana, Miss Ross, svaraði
hann, smellti síðan dælunni á hjólgrindina og
bætti við um lcið og hann rétti úr sér: Það
er víst lítilsliáttar sprungið hjá yður.
Þetta dugar á heimleiðinni, sagði hún —
og gat ekki að því gert að roðna eilítið. Pilt-
ur var hærri en hún, fallegur á drengjalega
vísu, með skugga dúns á efrivör. Þrátt fyrir
æsku lians og framhleypni á stundum, virtist
henni hann einmana, líkt og hann ætti engan
vin.
Þér gengur ekki sem bezt með írskuna,
heyrði hún sjálfa sig segja.
Hann kinkaði kolli nokkrum sinnum, ærið
vandræðalegur.
Þú skilur, að þú verður að taka þig á?
Enn kinkaði hann kolli.
Það er nauðsynlegt þú takir prój í henni.
Ej þér mistekst, þá — þá bitnar það einnig
á mér, því þú ert í rauninni kominn hingað
til að la’ra hana.
Hann einblíndi niður fyrir sig, og hún
óskaði þess að geta hætt að tala sem kennari.
En heimur drengsins var ókunnur henni,
jafnframt því sem líf hennar var frávikslaus
ganga um þröngan veg guðsótta og góðra
verka.
Stephen, sagði hún vingjarnlega og lagði
hönd sína á öxl hans; hún vildi gjarnan geta
sagt honum að fara ekki til fundar við Anne
Stafford — en hún gat það ekki.
Hann leit hálfvegis upp, er hann heyrði
nafn sitt nefnt. En í sömu andrá þrýstu
fingur kennslukonunnar fastar um öxl hans,
líkast því sem henni væri fróun um stund í
óverulegri snertingu við mennskan mann . . .
Það er ekki satt, mælti hún lágt við sjálfa
sig, lét hönd sína falla og virtist nánast hafa
gleymt piltinum.
Ilún lokaði augunum; og Stephen hélt hún
væri tekin að biðja til guðs, eins og hún var
stundum vön að gera; kannske var hún að
biðja fyrir háskozkukunnáttu piltsins. Hann
kenndi í brjósti urn hana. Og hann hét því
með sjálfum sér að reyna að standa sig betur.
Samvizka hans vaknaði við það, að leti lians