Félagsbréf - 01.07.1957, Side 21

FELAGSBREF
19
Wilfred Sagen, en sá skyldleiki getur stafað af tilviljun. Mann-
gerðin, týpan, er lík: Báðir eru vaxnir upp úr sama jarðvegi;
bæði Wilfred og Ormar eru „ofan á undirhleðslum fæddir“, eins
og Stephan G. segir um viðina laufi klæddu; báðir eru auðugir,
rótlausir og gáfaðir. Þessi manngerð á sér vafalaust stoð í
veruleikanum — í öllum vestrænum löndum, á síðari áratugum,
en vandfarið er með hana eigi
síður í skáldsögum en leik-
ritum.
Höfundur skilur við Ormar
sinn í algeru reiðuleysi. Hann
virðist uppgefinn, vonlaus og
ráðalaus, án marks og miðs.
Hann hefur gert svo lítið úr
sér að slæðast heim til unnustu
sinnar fyrrverandi, sem gerir
gys að honum sem von er, og
vill ekkert með hann hafa. Hér
á sagan víst að ná mestri
dramatiskri hæð, en höfundi
daprast flugið hrapallega. Eng-
in leið er að sannfærast um,
að Ormar komi til Védísar knú-
inn af sterkri þrá og söknuði.
Hann er líkastur duttlungakrakka, sem misst hefur tyggigúmmíið
sitt í göturæsið — fyrir klaufaskap, og setur á sig skeifu.
Þótt hér hafi verið bent á náinn skyldleika Ormars Arnljóts
og Steins Elliða, er skylt að geta þess, að Jökull hefur ekki
brennt sig á sama soði og ýmsir ungir stallbræður hans á síð-
ari áratugum, sem gerzt hafa svo miklir sporgöngumenn Lax-
ness í stíl og frásagnarhætti, að list þeirra hefur beðið stór-
hnekki við, og því meiri sem það hefur tekið þá lengri tíma að
losna undan áhrifum meistarans.
Jökull er eins og áður er um getið, góður stílisti og hefur
ekki þegið áberandi mikið af neinum sérstökum á því sviði. Hitt
ei' svo annað mál, að hann þarfnast tamningar og reynslu og
Jökull Jakobsson.