Félagsbréf - 01.07.1957, Síða 47

FELAGSBREF
45
skáldanna, og þótti mér enn flest vel ort, einkum eftir Þ. E., og fór
ég iþó heldur að hasast yfir smérinu, o: ,,realismanum“. En þá
kom nýr garpur til sögunnar, fullhugi hinn mesti og vígur hverjum
manni betur. Hann hét Einar og var Benediktsson; er nú fimm-
tugur, og sé ég þá ekki hans jafnoka að fjölvísi og fræknleik
andans.
Og enn vildi ég segja fáein orð, en — hinkrið við augnablik:
ég þarf að deyja fyrst.
Matth. J.
31. október 192U.
Á sextug’safmæli sínu var Einar Benediktsson staddur í Hamborg. Hans
var þá víða minnzt í íslenzkum blöðum. Kristján Albertsson var þá ritstjóri
Varðar, og var öll fyrsta síða þess blaðs helguð E. B. þennan dag, greinar
og kveðjur frá 10 þjónum anda og listar. Fer það hér á eftir:
Svo vítt sem tunga vor er lesin munu menn í dag minnast
Einars Benediktssonar, hins stórvaxna anda, snjalla skálds og
glæsilega manns.
Þeir sem hafa séð hann og heyrt, munu minnast hins mikil-
úðiga svips, hinnar tígulegu framgöngu, hinnar fögru raddar
og valdsins í orði hans.
Hann hefur aldrei verið skáld íslenzkrar alþýðu, aldrei stráð
um sig vísum og kveðlingum, og ljóð hans eru ekki á allra vör-
um, eins og kvæði sumra annarra meðal skálda vorra. En hann
er þjóðskálcl í orðsins veglegustu og sönnustu merkingu, ekkert
skálda vorra hneigist sterkar en hann að yrkisefnum íslenzkrar
fortíðar, nútíðar og framtíðar í senn. Og hvort sem hann hleð-
ur tungu vorri lofköst eða laugar anda sinn í íslenzku fjalla-
lofti, hvort sem hann lýsir undraslætti Dettifoss eða fákum
sem „grípa til stökksins með fjúkandi manir“, þá kennir alls
staðar í kvæðum hans hinnar römmu taugar, sem tengir hann
við landið sem ól hann, við líf hans eigin þjóðar.
Hann finnur sig í ætt við forníslenzka karlmannslund og
andagift, við hina djúpu, fátöluðu, byrgðu tilfinning Egils