Félagsbréf - 01.07.1957, Side 51

PÉLAGSBRÉF
49
Úr jörðu grefur þú gull,
en kafar í hyldjúp höf.
Þú hlauzt íslenzkan anda
og eld •— í vöggugjöf.
Þú bræðir málminn í mót,
ristir rúnir á skjöld.
Þú berð á trúlausum tröllum,
en tignar hin æðstu völd.
Þú spáir með spekingsorðum,
hefur goðheima gist.
Þú auðgaðir okkar jörð
með íslenzkri list.
Þú hræðist ei lof né last. —
Storminum storka fjöll.
Þú kveður. Þú krýndir þig sjálfur
til konungs — í stjörnuhöll.
Davtö Stefánsson
frá Fagraskóg'i.
Heill skáldinu Einari Benediktssyni.
Einar Jónsson.
Á sextugsafmæli Einars Benediktssonar er mér það hugstæð-
ast, að hann er það íslenzkt ljóðskáld, er ætti skilið að fá Nóbels-
verðlaun í afmælisgjöf, og það hefur lengi verið sannfæring
rnín, að hann hefði þegar fengið þau, ef hann hefði ort á öðru
máli jafnmikið og jafnágætt og hann hefur kveðið á móður-
máli sínu. Ekkert skáld vort teygir rætur sínar dýpra í eðlis-
grunn íslenzkunnar, ekkert breiðir „máli laufgað“ limið svo hátt
yfir kvæðakjarrið sem hann. Það er gremjulegt, ef jafnvel Norð-
urlandaþjóðirnar, er mæla dótturmál norrænunnar, eru svo skyni
skroppnar um íslenzkt mál og bókmenntir, að þær komi ekki
auga á þann mann, sem nú ber hæst höfuðið og sér víðast úr
Úliðskjálf tungu vorrar, sem hann hefur hækkað og prýtt. En