Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 69

PÉLAGSBRÉP
67
að gefa svo nýstái'legan skáldskap út að svo komnu máli. En
tæpum 30 árum eftir dauða Hopkins sá Bridges um fyrstu út-
gáfuna á ljóðum hans (1918). Margt af því, sem Hopkins samdi,
fann ekki náð fyrir augum yfirboðara hans í munkareglunni,
enda þótt allur skáldskapur hans sé ein stórkostleg lofgerð um
skaparann og sköpunarverk hans. Þegar skáldskapur Hopkins
er ræddur, getur trúarlega hlið-
in legið milli hluta, því menn
geta notið verka hans án þess
að hafa sömu skoðanir og hann.
Svo er um allan mikinn skáld-
skap.
Hopkins fann uppsprettur
skáldskapar síns víða: í elztu
enskum kvæðum, í Shakespeare,
í Keats og jafnvel í fornum
grískum og íslenzkum kveð-
skap. En öll verk hans hafa að
þungamiðju skilning hans og
innsæi í mannlega tilveru. Mörg
kvæði hans spegla spennuna
milli meinlætatilhneigingar,
sem var ákaflega rík með hon-
um, og næstum ótrúlegrar skyn-
hyggju: allt verður að áþreifanlegum veruleik í höndum hans.
Hann er einn hinna fáu, sem nýtt hafa til fulls blæbrigði enskrar
tungu, sem er auðugasta skáldmál í heimi sökum tvíþætts upp-
runa, latnesks og germansks.
Meðferð hans á enskri tungu er næsta fágæt. Hann sleppir
samtengingum og forsetningum, þegar nauðsyn krefur, og brýt-
ur öll lögmál málfræðinnar undir kröfur ljóðsins. Ósjaldan bregð-
ur hann fyrir sig kenningum að íslenzkri fyrirmynd. Með sterkri
skynjan og frumlegri beiting tungunnar tekst honum að gæða
ljóð sín þeirri nánd og þeim hraða, sem fáir hafa leikið eftir.
Hann orti fremur fyrir eyrað en augað, þannig að öll ljóð hans
fá tvíeflda merkingu við upplestur.
Gerhard Mardey Hopkins.