Félagsbréf - 01.07.1957, Page 82

80
PÉLAGSBRÉF
Við töluðumst ekki við, eins og við óttuðumst að orðin kynnu
að fjötra okkur eða brjóta í okkur hvert bein. Öðru hverju hvarf
okkur allt nema litlar, loðnar skepnur, sem engdust í blóði sínu.
Við drápum hvor um sig 3 á meðan krakkarnir og pakkhúsmað-
ur borðuðu matinn sinn. Einhvern veginn vorum við fegnir, þeg-
ar pakkhúsmaðurinn og krakkarnir tóku að tínast á staðinn. Við
litum upp, strukum skítugum höndunum yfir ennið og skældum
varirnar. Þegar við sögðum pakkhúsmanni hvernig leikar stæðu,
sagði hann ekki neitt en horfði íbygginn á okkur, rölti svo inn
í vörugeymsluna. Tíminn leið fljótt. Krakkarnir tóku þátt í leikn-
um af fullu fjöri og drápu rottu og rottu. Um kaffileytið hafði
ég fundið þrjú rottubú en Villi 2, auk nokkurra einstaklinga.
Pakkhúsmaðurinn kom út og sagði, að réttast væri að enginn
færi heim í kaffi — hann væri viss um að hvorugur okkar Villa
mundi fara, og voru hinir — nýbúnir að kýla vömbina — ekki
of góðir til að vera kyrrir líka. Einnig áminnti hann okkur að
setja þær rottur, sem væru steindauðar, jafnóðum í sorptunn-
urnar. Við Villi skipuðum minnstu krökkunum að tína upp dauðu
rotturnar og fleygja.
iÉg man ógjörla hið næsta lið fyrir lið. Öðru hverju kom pakk-
húsmaður til okkar og fannst mér andlitið á honum eitthvað
skrýtið — eitthvað svo frammjótt. Hinir krakkarnir voru að
mestu hættir, en fylgdust með okkur Villa, eða eltu pakkhús-
manninn á röndum og reyndu að fá hann til að segja þeim í trún-
aði, hver verðlaunin væru.
„Þau eru inni í vörugeymslunni", sagði hann, „en þið fáið
ekki að sjá þau, púkarnir ykkar“. Við heyrðum þetta í þoku.
Þegar hér var komið vorum við jafnir, og hvernig sem við reynd-
um, tókst hvorugum að bíta hinn af sér. Krampakenndar tilraunir
okkar, slægðin og þögull ofsinn, urðu aðeins til að gera okkur
enn aumari, nærri því örmagna.
Eftir að hafa staðið yfir okkur um stund, sagðist pakkhús-
maðurinn verða að loka vörugeymslunni, og yrði annar hvor að
hafa stútað einni, áður en hann kæmi aftur. Þegar hann sneri
við okkur baki og hvarf til hússins, horfðum við báðir á eftir
honum, tjáningarlaust, en vöruðumst að horfast í augu. Hvor-