Félagsbréf - 01.07.1957, Side 90

88
PÉLAGSBRÉP
V.
Þórður fer að taka saman veiðipjönkurnar í hægðum sínum,
hugandi að byssunum og skotunum.
„Mikilsumvert að gefa ,sér nægan tíma við tófuna eins og við
konurnar", segir hann og bendir upp í fjallshlíðina, þar sem
hann á stefnumót við vinkonu sína, þetta tryllta grimma dýr,
sem hann þreytist aldrei að kljást við og elta og leggur að síð-
ustu að velli, helskotið í blóði sínu. Og þá rifjast upp það, sem
þjóðkunnur gáfumaður ráðlagði vini sínum, óduglegum kven-
fangara: ,,Um að gera að elta konuna nógu vel og lengi. Það
er eins um hana og tófuna. Hún kann að hlaupa undan þér án
afláts, en það kemur að því, að hún stöðvast á flóttanum og fer
að líta við — forvitnin verður yfirsterkari. Og þá gefst færið,
minn kæri“.
Mér verður litið til urðarflákans, þar sem gi-enið er. örskammt
þaðan á hægri hönd steypist Bjarnarfoss fram af þverhníptu
berginu. Dynur hans berst okkur áþekkast hvin í þrýstilofts-
vél. Og líti'l á rennur sem sproti ti] sjávar. Fram undan eru
mýrar og mosadý, í litbrigðum þessarar júlínætur fögur fram-
sýn við rökkurmýkt blágrýtishamranna og skriðunnar í bak-
grunninum; þessir sérstæðu mjúku, gulu, grænu, mýrarrauðu,
silfurgráu, lilabláu jarðarlitir, sem blandast saman við liti lofts-
ins úti við hið opna haf þar á Snæfellsnesi, og Kjarval, einum
málara íslenzkra, tekst að gæða eðlilegu lífi, upprunaleiknum,
í málverki. Meðan tófan beið síns tíma og Þórður var að at-
huga skotfæri sín, var mér snöggvast hugsað til þess, hve Kjarval,
sem dvalizt hefur langdvölum þar á Snæfellsnesi, tekst undur-
samlega að líkja eftir skaparanum í myndum sínum af þessu
íslenzka landslagi. Gleggst kemur það í ljós í myndum hans af
hrauninu, bæði að norðanverðu og sunnanverðu. Þar hefur Guð
vandað sérstaklega til síns verks eins og víðast hvar á þessum
kyngimögnuðu slóðum. Á sama hátt og Michelangeló og Rem-
brandt lýsa snilld skaparans, sálinni, í mannamyndum sínum,
svo að maður finnur í þeim guðdómleik, eins lýsir Kjarval dul-
magni snæfellskrar náttúru, fegurð íslenzks landslags, eins og
er hún rís hæst, í náttúrumyndum sínum. Svo guði þóknanlega