Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 121

FELAGSBREF
119
Reykjavíkur verið heldur skárri, en þó engan veginn glæsileg-
ur. Af þeim fjórtán sjónleikjum, sem leiknir voru á árinu, sem
leið, á aðeins einn hrós skilið, og var það mest einum manni,
þ. e. Þorsteini Ö. Stephensen, að þakka hversu vel til tókst.
Allar hinar sýningarnar voru meira eða minna gallaðar, þótt
frammistaða stöku leikara í sumum þeirra væri lofsverð eða
jafnvel ágæt.
íslenzk leiklist er ekki vel á vegi stödd. Við eigum t. d. svo
fáum góðum leikurum á að skipa, að þeir anna ekki öllum aðal-
hlutverkunum, svo að sum aðalhlutverk og öll aukahlutverk eru
ýmist falin hæfileikaminna fólki eða viðvaningslegum nýliðum,
sem kenna .má um mörg þau mistök, sem verða á íslenzku leik-
sviði. Þetta er vitaskuld hreinasta neyðarástand, og um leið
stærsti galli við leiksýningar þeirrar menningarþjóðar, sem nú
byggir þetta land. Það er tæplega hægt að ætlast til þess, að
svipur íslenzkra leiksýninga sé áferðarfallegur og heillegur, á
meðan sumum aðalhlutverkum og öllum aukahlutverkum eru
gerð jafnónóg skil og raun er á.
íslenzkum leikurum er líka vel ljóst, að hér er mikilla úrbóta
þörf eins og sést bezt af skrifum Jóns Sigurbjörnssonar, for-
manns Leikfélags Reykjavíkur, í leikskrá, sem gefin var út á
sextíu ára afmæli félagsins: „Við eigum marga mjög góða ein-
staklinga innan íslenzka leikhússins, en hve oft er það ekki, sem
við rekum okkur á ýmsa hortitti og vankanta, jafnvel á sýn-
ingu, sem í flestum atriðum er ágæt. Einhver hlekkurinn hefur
brostið, einhver var ekki vandanum vaxinn, einhverjum
var alveg sama, sýndi ófyrirgefanlegt kæruleysi eða jafn-
vel skorti virðingu fyrir list sinni". Mér finnst nú horfa mun
óvænlegra í íslenzkum leikhúsmálum en Jóni, en það kemur ef
til vill til af því, að ég er í vissum skilningi sækjandi í þessum
málum en hann aftur verjandi.
Lítil þjóðfélög eiga oft einstaka hæfileikamenn, sem ,skara
fram úr í listum og íþróttum, en þegar á ríður að vera samtaka
eða þegar um sameinað átak margra aðilja er að ræða, þá bregð-
ast íslendingar oftast, jafnt leikarar sem íþróttamenn. Óeigin-
gjarnt samstarf í þessum greinum á ennþá langt í land, vegna