Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 123

PÉLAGSBRÉP
121
Leiklist á íslandi hefur til skamms tíma verið tómstunda-
verk fárra áhugamanna og ber þess ennþá eðlileg merki. Þegar
Þjóðleikhúsið tók til starfa, rættust fagrir draumar nokkurra
áhugamanna, sem sáu sæng sína útbreidda, brúðarsæng sína,
liggur mér við að segja. Þeir gengu að eiga heitmeyna, sem hafði
svo lengi setið í festum. Þalía, leikgyðjan margprísaða, sem sumir
þeirra höfðu sungið heila ljóðabálka og ástarsyrpur til lofs
og dýrðar, átti eftir að verða lífsförunautur þeirra um hina þyi'n-
um stráðu braut listarinnar. Nú gátu þeir loksins helgað Þalíu
blessaðri alla orku sína og ástundun og þjónað henni af ást og
auðmýkt.
Átta ár eru senn liðin síðan þeir stofnuðu heimili með henni,
og þetta hefur verið þokkalegt hjónaband, að minnsta kosti ekki
verra en gengur og gerist á vorum dögum. Áhuginn hefur að
vísu dofnað, en það er ekkert athugavert við það. Forvitnir gætu
kannski spurt, hvað orðið væri um þá miklu ást, sem þeir báru
til Þöllu, á meðan þeir voru opinberlega trúlofaðir henni. Er
Þalía kannski betri við unnusta ,sína en eiginmenn? Nei, en
hún þolir ekki þá eiginmenn, sem missa áhugann og sýna hálf-
velgju og þreytu. Það fyrirgefur hún ekki frekar en aðrar konur.
Hún er ekki ánægð nema unnustar hennar og eiginmenn sýni
henni sívaxandi ást og áhuga.
Eilíft tilhugalíf hefur líka sínar dökku hliðar, ekki síður en
langt hjónaband. Það getur sljóvgað sterkustu tilfinningar og
dregið svo úr áhuga jafnvel áhugasömustu áhugamanna, að ást
þeirra deyi með öllu. Slíkt verður að vísu ekki sagt um áhuga-
menn Leikfélags Reykjavíkur, þótt ást þeirra á Þalíu hafi greini-
lega kólnað. Vonandi skilur enginn orð mín svo, að íslenzkir leik-
húsmenn hafi allir með tölu brugðizt leikgyðjunni dýrlegu.
Til allrar hamingju eru enn til ánægjulegar undantekningar, þótt
þær verði ekki nefndar hér.
Við fáum ekki að njóta sannrar leiklistar hér á landi, fyrr
en hæfileikamönnum fjölgar og deyfð, þreyta og áhugaleysi nú-
verandi leikhúsmanna hverfur.
Eins og er virðist íslenzk leiklist vera neðarlega í öldudal,
á uppleið að vísu, en það mjög hægri. Hún er í einhverju meðal-