Félagsbréf - 01.07.1957, Qupperneq 126

124
PÉLAGSBRÉP
Brosinu dularfulla ýtarlegri skil, meðal annars vegna þess, að
það hefur sætt allharðri gagnrýni úr ólíklegri átt. S. R. G., þ. e.
a. s. Sálufélag reykvískra gáfnaljósa eða intelligentsia bæjarins
öðru nafni, gekk ekki að því gruflandi, hvers kyns leikrit var
hér á ferð. í þeirra augum var þetta argasti æsileikur (meló-
drama), sem átti ekkert skylt við list, fremur en aðrir æsi-
leikir. Þeir skelltu stimpli vanþóknunar á þetta verk, og þar
með var þetta útrætt mál. En ég, sem er ekki meðlimur í S. R.
G., tel þetta leikrit aftur á móti athyglisvert fyrir ýmissa hluta
sakir.
Að Brosið dularfulla sé æsileikur verður vitanlega aldrei neit-
að, enda hefur það allt það til að bera, sem einn æsileikur þarf.
í fyrsta þætti er söguhetjan sökuð um morð, sem hún hefur
ekki framið. I öðrum þætti eru þrumur og eldingar, eitur og
ofsi og í þriðja þætti situr svo söguhetjan í fangaklefa. Fjöl-
skyldulækninum tekst að forða henni frá gálganum á elleftu
stundu með því að knýja fram játningu úr glæpakvendinu. Hér
er allt í pottinn búið eins og hjá ósviknustu æsileikjahöfundum,
en þrátt fyrir það er þetta mjög haganlega gert leikrit, sem færir
leikarar gætu gert sér veizlumat úr. Góð persónusköpun, skarpar
hugsanir og traust bygging hefja þetta verk í rauninni upp
fyrir sinn flokk og skipa því á bekk með betri leikritum, sem
samin voru á síðasta áratug. Þó að ,sjónleikurinn í heild slægi
ekki gneistum í huga áhorfenda, þá má samt segja margt lof-
samlegt um leik einstakra leikenda, eins og t. d. Ingu Þórðar-
dóttur og Haralds Björnssonar. Enda þótt frú Inga kæmist ekki
alveg klakklaust frá þrumuatriðinu, þá var leikur hennar samt
svo góður, einkum þegar á leið, að það nálgaðist stundum óhugn-
að. — Hér er ekki rúm til að ræða fleiri sýningar að sinni.
Að endingu vil ég segja þetta: Það er ósk einlægra leiklistar-
vina, að íslenzkum leikhúsmönnum fjölgi og þeir vinni með glað-
ara geði og glæsilegri árangri, að íslenzk ieikskáld kynnist bet-
ur starfi leikara og leikstjóra, sviðinu og útbúnaði þess eða með
öðrum orðum, augu þeirra opnist fyrir tæknihliðum listgreinar
sinnar, og að lokum að íslenzkir leikdómarar skrifi af meiri