Morgunblaðið - 23.10.2014, Qupperneq 84

84 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 23. OKTÓBER 2014
✝ Inga RósaÞórðardóttir
fæddist í Garða-
stræti í Reykjavík 2.
desember 1954.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 16. október
2014.
Inga Rósa var
einkabarn þeirra
Þórðar Guðmunds-
sonar frá Efri-
Gerðum í Garði, f. í Reykjavík 26.
mars 1905, d. 13. september
1983, og Ingibjargar Guðjóns-
dóttur frá Hvammi í Vatnsdal, f.
25. maí 1923, d. 28. ágúst 1979.
Hún giftist hinn 7. júní 1975
Guðmundi Steingrímssyni, f. í
Reykjavík 7. ágúst 1952. Börn
þeirra eru: 1) Berglind Rós, f.
1973, eiginmaður hennar er
Markús Hermann Pétursson og
eiga þau fjögur börn. 2) Sunna
Björk, f. 1976, eiginmaður henn-
ar er Magnús Ingi Aðalmundsson
og eiga þau þrjár dætur. 3) Þórð-
ur Ingi, f. 1982, í sambúð með
Agnesi Gísladóttur.
Uppvaxtarár sín bjó Inga Rósa
með foreldrum sínum í Efri-
Foldaskóla í Grafarvogi til ævi-
loka.
Inga Rósa var alla tíð virk í
ýmsum félagsstörfum, hún var
m.a. formaður Leikfélags Fljóts-
dalshéraðs, tók þátt í bæjarstjórn-
armálum og sat lengi í stjórn og á
formannsstóli Ferðafélags Fljóts-
dalshéraðs en hún hafði mikinn
áhuga og yndi af útivist og nátt-
úru. Hún annaðist skálavörslu í
Snæfellsskála hluta úr sumri um
árabil, hafði forgöngu um bygg-
ingu skála Ferðafélags Fljótsdals-
héraðs á Víknaslóðum og þar
sinnti hún skálavörslu hluta úr
sumri flest hin síðustu ár. Einnig
starfaði hún við leiðsögn um land-
ið flest síðustu sumur og mennt-
aði sig til þeirra starfa. Síðustu ár
sat hún einnig í stjórn Skógrækt-
arfélags Reykjavíkur og síðast-
liðið vor settist hún í stjórn Félags
grunnskólakennara.
Inga Rósa var höfundur
þriggja kafla í bókunum Lífs-
reynsla, ásamt því að hafa skrifað
fjölmargar greinar í blöð og aðra
miðla. Hún var höfundur bók-
arinnar „Það reddast“, ævisögu
Sveins Sigurbjarnarsonar sem út
kom árið 2010, og loks var hún
meðhöfundur bókarinnar Mál-
vísir – Handbók í málfræði fyrir
unglingastig, sem út kom nú á
haustdögum.
Útför Ingu Rósu verður frá
Digraneskirkju í dag, 23. október
2014, klukkan 13.
Gerðum í Garði.
Hún flutti snemma
til Reykjavíkur til
að stunda þar nám
og útskrifaðist með
verslunarpróf frá
Verslunarskóla Ís-
lands vorið 1974.
Það sumar flutti
hún svo með verð-
andi eiginmanni
sínum og elstu dótt-
ur þeirra til Egils-
staða þar sem fjölskyldan bjó
næstu 25 árin. Hún lauk
réttindanámi til kennaraprófs í
fjarnámi og starfaði sem grunn-
skólakennari á Egilsstöðum til
ársins 1983. Þá tók hún til starfa
hjá Ferðamiðstöð Austurlands
en sneri sér svo að útvarps-
störfum árið 1985, fyrst sem
fréttaritari og dagskrárgerðar-
maður, en síðan sem deild-
arstjóri Svæðisútvarps Austur-
lands frá stofnun þess 1986 til
ársins 1999. Það ár flutti hún til
Reykjavíkur til að taka við stöðu
framkvæmdastjóra Ferðafélags
Íslands. 2002 sneri hún sér svo
aftur að grunnskólakennslu og
kenndi við unglingadeild í
Að setjast niður og skrifa
nokkur orð til minningar um
Ingu Rósu er okkur erfitt.
Það er ótrúlegt að hugsa sér
að hún Inga Rósa frænka sé
ekki lengur á meðal okkar. Hún,
sem var okkur svo mikilvæg, sé
ekki lengur nærtæk til skrafs
og ráðagerða og að hlátur henn-
ar sem var svo smitandi heyrist
ekki lengur.
Við Inga Rósa erum börn
systkinanna Steingríms og Ingi-
bjargar Guðjónsbarna sem
kennd voru við Marðarnúp í
Vatnsdal. Þau systkinin voru
lengi vel þau einu úr stórum
hópi sem bjuggu á suðvestur-
horninu. Af því leiddi að sam-
skipti okkar sem börn voru mik-
il og náin. Aldrei féllu
styggðaryrði á milli okkar.
Þó að síðar á lífsleiðinni yrði
langur vegur á milli okkar og
við hittumst sjaldnar slitnaði
aldrei strengurinn sem ofinn var
frá unga aldri. Og allt er það
samofið við uppruna okkar úr
Vatnsdal, tengslin við sveitina
og fólkið okkar þaðan.
Inga Rósa sýndi snemma
hvað mikið var í hana spunnið,
röggsöm, framkvæmdaglöð og
til í að takast á við nýja hluti og
nýja heima. Hún var að öllu
leyti fæddur foringi og fórst það
vel úr hendi.
Heimili hennar og Guðmund-
ar var lengst af á Egilsstöðum,
fjarri ættingjum, og þar ól hún
upp börn sín og bjó þeim gott
heimili og uppeldi. Eftir að þau
Guðmundur fluttu suður og
bjuggu sitt heimili í Hjalla-
brekkunni urðu samverustund-
irnar fleiri og fann maður þá
hvað tengslin á milli okkar voru
sterk.
Upp voru fundnar stundir
sem við kölluðum „sóknarnefnd-
arfundi“ því nokkur af frænd-
systkinum okkar bjuggu í næsta
nágrenni. Var borðað saman og
slegið á létta strengi, sagðar
sögur, hlegið dátt og sungið
saman fram eftir nóttu. Þær
stundir eru okkur ógleymanleg-
ar.
Inga Rósa var prímus mótor í
öllu sem frændfólkið gerði sam-
an. Frænkuboðin og aðrar ætt-
arsamkomur hefðu aldrei orðið
neinar samkomur ef hennar
hefði ekki notið við.
Síðastliðið sumar verður okk-
ur alltaf minnisstætt, ekki að-
eins fyrir það að þar vorum við í
síðasta sinn saman með henni í
sveitinni okkar, heldur fyrir það
að fá að ganga með henni yfir
fjallið á milli Svínadals og
Vatnsdals ómeðvituð um veik-
indi hennar sem voru þá farin
að gera vart við sig. Fáum vik-
um síðar fengum við að vita
hvert stefndi með heilsu hennar.
Við vorum svo gæfusöm að fá
að heimsækja hana og fylgjast
með henni þær fáu vikur sem
eftir voru og upplifa einstakan
hetjuskap og æðruleysi sem hún
sýndi undir lokin.
Guðmundur, Berglind, Sunna,
Þórður og fjölskyldur, missir
ykkar er mikill, en þær minn-
ingar sem þið eigið um Ingu
Rósu sem eiginkonu, móður og
einstaka manneskju munu
styrkja ykkur í sorginni. Eftir
erfiðan vetur kemur alltaf vor.
Elsku frænka, takk fyrir allt
sem þú varst okkur, samveru-
stundirnar, hvatninguna og já-
kvæðnina.
Far þú í friði fallega sál.
Eiður, Rósa Sólveig
og fjölskyldur.
„Maður minnstu þess að þú átt að
deyja. Daginn sem þú fæddist voru
allir glaðir, þú grést aleinn. Lifðu
þannig að á hinstu stundu gráti allir
aðrir, þú verðir sá eini sem ekki fellir
tár.
Þá getur þú rólegur mætt dauðanum
hvenær sem hann kemur.“ (DH)
Þessi orð gætu alveg hafa
verið samin um hana Ingu Rósu
frænku mína og vinkonu til ára-
tuga svo vel eiga þau við.
Við kynntumst fermingarárið
okkar þegar ég fór í skóla suður
í Garð. Hún tók komu minni
fegins hendi, við vorum jafn-
öldrur og ári á undan í námi og
henni þótti ekki slæmt að fá mig
í kompaníið „gáfnaljósin“.
Heimili hennar stóð mér opið,
mamma hennar og pabbi minn
frændsystkini og föðursystir
hennar og mamma mín bestu
vinkonur.
Inga Rósa var einkabarn,
augasteinn og eftirlæti foreldra
sinna. En hún lét eftirlætið ekki
spilla sér, varð aldrei frek dek-
urdrós, heldur heilbrigð, jarð-
bundin, skynsöm, trygg og
raungóð. Hún var vinaföst og
vinamörg, útivistarkona, út-
varpskona, leiðsögumaður,
kennari, mamma, tengda-
mamma, amma, eiginkona og
margt fleira.
Vinskapur okkar hélt alla tíð
og þó að oft liði langur tími milli
samfunda var alltaf eins og við
hefðum hist í gær. Værum enn
sömu stelpuskotturnar og þær
sem morsuðu milli glugga á síð-
kvöldum suður í Garði, stjórn-
uðu sönghópum og skemmtun-
um í Gerðaskóla af miklum
krafti og lærðu saman.
Síðastliðin ár treystum við
vinaböndin enn meir þegar við
tókum þátt í að sinna trúnaðar-
störfum fyrir grunnskólakenn-
ara. Þá ræddum við margt sem
á okkur brann, skiptumst á
skoðunum, skeggræddum og
veltum vöngum. Við ræddum
vináttuna, hversu miklu máli
skipti að virða skoðanir annarra
og hella ekki úr skálum reiði
sinnar yfir þá sem væru manni
„óhlýðnir“. Og við vorum svo
glaðar að hafa alltaf verið vin-
konur.
Í byrjun ágúst sagði hún mér
að hún hefði greinst með ólækn-
andi krabbamein. Það var
óskiljanleg frétt og ég vonaði og
bað að kraftaverk gerðist. Á
mánudegi heimsótti ég hana
upp á sjúkrahús og þar var hún
svo æðrulaus. Hún sagði að
framtíðin væri ekki eins og við
hefðum ætlað að hafa hana, en
svona væri það nú víst og við
réðum engu um það. Hún hrós-
aði mér og hældi, konan sem
átti sjálf svo mikið hrós skilið. Á
fimmtudegi var hún öll.
Ég er glöð að hafa átt hana
frænku mína að. Að hafa sagt
henni hversu vænt mér þótti um
hana og vinskapinn okkar áður
en hún veiktist og dó.
Núna skrifa ég ekki Ingi-
björg Rósa Þórðardóttir á um-
slagið utan á jólakortið til henn-
ar og fólksins hennar og fæ ekki
heldur umslag sem á stendur
Ingibjörg Þorgerður Þorleifs-
dóttir og inniheldur jólabréf.
Það var þetta með nöfnin – ég
mátti af því hún mátti.
Ég þakka fyrir líf Ingu Rósu
og finnst dapurt að henni auðn-
uðust ekki fleiri ár hér á jörðu.
Henni, sem var einkabarn og
saknaði systkina, varð að ósk
sinni þegar hún óskaði sér
stórrar fjölskyldu. Með Gumma
sínum hún eignaðist hún eina
slíka sem hún elskaði og dáði af
öllu hjarta.
Ég votta Gumma, börnunum
þeirra þremur, tengdabörnun-
um og barnabörnunum mína
dýpstu samúð.
Veri hún frænka mín og vin-
kona Guði falin.
Ingibjörg Þ. Þorleifsdóttir.
Sæl frænka, kunnugleg
kveðja frá minni kæru frænku
Ingu Rósu. Hún hefði orðið sex-
tug 2. desember nk. og nægur
tími til að semja ræðu. Í ræð-
unni yrði farið yfir bernskuárin
á æskuslóðum Ingu Rósu, en
þær voru okkur svo kærar. Frá
fimm ára aldri var ég oft í heim-
sókn um lengri eða skemmri
tíma hjá Ingibjörgu, móðursyst-
ur minni, Þórði manni hennar
og einkadótturinni Ingu Rósu.
Við vorum samrýmdar og þrátt
fyrir aldursmun lékum við okk-
ur endalaust saman enda við
nóg að una. Stórt hús með fullt
af herbergjum og löngum gangi
var uppspretta ýmissa ævintýra
og niðri bjuggu færeyskar
stúlkur sem unnu í frystihúsinu
hjá Þórði og töluðu skrýtna ís-
lensku.
Inga Rósa var bráðger og
ákveðið barn en það var auðvelt
að fá hana til að hlæja og sjá
björtu hliðarnar. Hún passaði
vel upp á sitt og stundum snúið
að fá afnot að öllum fínu leik-
föngunum hennar. Dúkku átti
hún, sem Þórður hét og var afar
vinsæl. Hún harðneitaði að ég
fengi að fara með hana út í sól-
ina því hún gæti bráðnað.
Stundum mátti ég ekki brúka
hjólið hennar það gæti brotnað.
Mér fannst hún undir niðri
nokkuð snjöll að halda þessu
fram því ég tók ekki áhættuna
ef þetta væri rétt hjá henni.
Við vorum alltaf fínar hjá
Ingibjörgu, alla daga með slauf-
ur í hárinu og í sparikjólum á
sunnudögum. Mikið var lagt
upp úr kurteisi og að við bærum
heimilinu gott vitni. Ýmsa leið-
angra fórum við í, til dæmis í
Bjössabúð þar sem Auður og
Björn tóku ævinlega vel á móti
okkur, í berjamó á heiðinni en
hröktumst gjarnan til baka það-
an vegna ágangs kríunnar og
herflugvéla sem flugu yfir með
hávaða. Ég finn vindlalyktina,
sjávarlyktina, sé græna Fiatinn
og Garðskagavita sem lýsir
reglulega upp gamla herbergið
hennar Ingu Rósu. Að ógleymd-
um plötuspilaranum glæsilega
sem tók margar plötur og ein
datt niður í senn. Vinsælust hjá
okkur var Nora Brockstedt. Við
hlógum mikið þegar hún söng
Gúnnar frá Grúnd.
Inga Rósa var metnaðargjörn
og hafði gaman af námi frá upp-
hafi skólagöngu í Gerðaskóla,
því bera bréfin vitni sem hún
sendi mér í sveitina. Bréf sem
skrifuð eru með fallegri rithönd
og vel stíluð af 7 ára barni. Þar
segir hún: Ég er að læra að,
lesa og skrifa og er hæst í
bekknum. Frændrækni var
henni í blóð borin og hún var
aldrei glaðari en þegar nógu
mikið var umleikis vegna gesta-
gangs. Þeir mannkostir, sem
Inga Rósa bjó yfir, komu fljótt í
ljós. Hún var ábyrg, skipulögð,
nokkuð stjórnsöm á stundum en
umfram allt umhyggjusöm.
Þessir eiginleikar nýttust henni
vel við hin fjölbreyttu störf sem
hún átti eftir að taka sér fyrir
hendur.
Síðasta skiptið sem við hitt-
umst á heimili Ingu Rósu og
Guðmundar fórum við enn einu
sinni yfir margt sem verið hafði
í eigu foreldra Ingu Rósu og
voru svo stór partur af minn-
ingum okkar frá tímanum í
Garðinum. Allt var á sínum stað
s.s. stóri spegillinn, skattholið
og spiladósin sem færeysku
stúlkurnar höfðu gefið henni í
den. Hún trekkti hana upp, við
hlustuðum og horfðum saman á
ballettdansmeyna í gula kjóln-
um. Eitt augnablik urðum við
aftur fimm og átta ára.
Far þú í friði, elskulega
frænka.
Hildur Skarphéðinsdóttir.
Kæra vinkona. Mér finnst
eiginlega fáránlegt að skrifa
minningarorð um þig. Hver á að
lesa textann minn yfir fyrst ég
get ekki sent hann á þig áður en
hann verður birtur opinberlega?
Aldrei slíku vant skortir mig orð
yfir hugsanir mínar og hvar á
ég að fá hjálp ef ég get ekki
spurt þig? Mér varð hugsað til
baka til fyrsta ársins míns í
kennslu þar sem ég leysti af
fagstjórann í íslensku og skórn-
ir voru alltof stórir fyrir mig að
fylla. Mikið sem ég varð fegin
veturinn eftir þessa eldskírn
þegar fagstjórinn sneri til baka
og farsælt samstarf okkar hófst.
Ég mun í raun aldrei geta þakk-
að nógsamlega fyrir þetta sam-
starf okkar, án þess er klárt að
ég væri ekki sá kennari sem ég
er í dag (og bara nokkuð góður).
Það væri ekki hægt að panta
betri leiðsögn en þá sem ég fékk
hjá þér gegnum árin.
Ekki var heldur minna virði
að þú varst alltaf tilbúin að
hlusta á hugmyndirnar hjá ný-
græðingnum og jafnvel nota
sumar þeirra. Þessi ár, þessi
handleiðsla, þessi reynsla, slíkt
er ómetanlegt og ég á þér svo
margt að þakka. Enn dýrmæt-
ari er þó vináttan sem þróaðist
okkar á milli. Ég gerði stundum
grín að því að ég ætti nokkrar
mömmur á vinnustaðnum (fyrir
utan mína eigin) og slíkt er mik-
ils virði, sérstaklega þegar dag-
arnir eru langir og erfiðir. Með-
ganga, skilnaður, ritgerðarskrif,
gleði og sorg, tár og hlátur.
Allt sem við deildum (og
deildum um), allar minningarn-
ar, gildi þess verður ekki fært í
orð. Síðasti vetur tengdi okkur
enn nánari böndum, yfirlestur
og ábendingar við ræður og
greinar í kjarabaráttunni skiptu
höfuðmáli í því að ég hljómaði
sæmilega gáfulega, bestu þakkir
fyrir það.
Alltaf hafðirðu líka lag á að
koma með hrós og hjálpa mér
að finna gildi mitt í starfi (og í
lífinu). Í eigingirni minni velti
ég því fyrir mér hvar ég finni
aðra manneskju sem býður
prófarkalestur upp á tíu í skipt-
um fyrir rauðvín og sparka í
sjálfa mig að hafa ekki lokið
verkinu fyrr, næga hvatningu
veittirðu. En ég treysti því að
þú horfir yfir öxlina á mér með-
an ég skrifa, það verður hvatn-
ingin núna. „Death ends a life,
not a relationship.“ Þar til við
hittumst á öðrum stað mín
kæra, hvíldu í friði.
Hulda María.
Það er ekki að ósekju að mér
komi æðruleysisbænin í hug
þegar ég skrifa nokkrar línur til
minningar um vinkonu mína,
Ingu Rósu. Hún nefndi það oft
við mig að ég þyrfti að fara með
þessa bæn. Henni fannst ég
hafa óþarfa áhyggjur. Guð gefi
mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég fæ ekki breytt,
segir í bæninni. Er hægt að
sætta sig við að kona á besta
aldri falli svo fljótt fyrir þeim
illvíga vágesti sem krabbamein-
ið er? Tveir mánuðir eru stuttur
tími til undirbúnings, en langur
í þeim þrautum sem fylgja. Ég
vildi geta breytt þeirri stað-
reynd að hún er ekki lengur hér
hjá okkur en verð eins og hún
gerði, á svo aðdáunarverðan
hátt, að sætta mig við orðinn
hlut.
Við kynntumst fyrir 40 árum
þegar við Helgi, Guðmundur og
hún hófum störf við Egilsstaða-
skóla. Ég, Helgi og Guðmundur
höfðum verið samtíða í Kenn-
araskólanum og þekktumst því
lítillega þaðan. Næsta aldar-
fjórðunginn deildum við saman
fjölbreyttu lífi við húsbyggingar,
kennslustörf, barnauppeldi,
gleði og sorg. Þetta var góður
tími sem leið hratt. Okkur leið
vel á Héraði og vissum eiginlega
ekki hvers vegna þeim Ingu og
Gumma datt í hug að flytja suð-
ur á mölina. Aðstæður höguðu
því þannig að við fluttum einnig
suður tveim árum síðar. Á ár-
unum fyrir austan vorum við
saman í saumaklúbb með frá-
bærum konum og eftir að við
vorum báðar komnar á höfuð-
borgarsvæðið ákváðum við að
stofna sunnandeild sauma-
klúbbsins með þeim konum sem
höfðu búið fyrir austan, verið í
klúbbnum, en voru fluttar eins
og við. Inga stjórnaði þessu
starfi og fljótlega var kominn
hópur kvenna sem hittist reglu-
lega bæði með og án maka. Til
þess að halda enn frekar í sam-
bandið við austankonur og Hér-
aðið höfum við farið árlega í
sumarferð yfir eina drjúga helgi
þar sem við hittumst allar og
skoðum nýja staði. Inga Rósa
hefur oftar en ekki bæði verið
leiðsögumaður og bílstjóri í
ferðunum og staðið sig með
þeirri prýði sem vænta mátti.
Henni var margt til lista lagt
og hefði getað haslað sér völl á
mörgum sviðum. Hún var sér-
staklega hæfileikarík, fékkst
talsvert við ritstörf, var leið-
sögumaður og starfaði lengst af
sem kennari. Ekki má gleyma
störfum hennar við útvarp bæði
sem stjórnandi og þáttagerðar-
maður.
Hún átti stóran þátt í því að
koma svæðisútvarpi Austur-
lands á fót og heyrðist rödd
hennar tengd því starfi um allt
land svo eftir var tekið. En
áhugamálin voru óteljandi,
garðrækt, leiklist, ferðalög, lest-
ur góðra bóka, uppeldismál,
hannyrðir, sagnfræði og svo
mætti áfram telja. Efst á listan-
um var þó fjölskyldan og vinir.
Fjölskyldan mín fékk sinn skerf
og verður hennar skarð ekki
auðveldlega fyllt. Við erum
þakklát fyrir liðnar samveru-
stundir og treystum því að sam-
bandið við Gumma og barnahóp-
urinn hans haldi áfram. Missir
þeirra er mestur og hjá þeim er
hugur okkar. Samúðarkveðjur
frá okkur öllum.
Far þú í friði kæra vinkona.
Alberta (Berta) Tulinius.
Elskuleg Inga Rósa. Þessi
kveðja er skrifuð allt of snemma
og erfitt að kyngja því að þú
sért farin. En mikið er ég nú
samt þakklát fyrir að hafa haft
þig sem „tengdamóður“ öll þessi
ár, því það er ekki alltaf sem
maður dettur í lukkupottinn og
eignast aukafjölskyldu með vin-
um sínum. Hlýrra faðmlag fann
maður ekki í kringum sig og
þegar sveitastelpan ég hef verið
munaðarlaus í stórborginni hafa
dyrnar hjá ykkur Guðmundi
alltaf verið opnar og hefur það
oftar en ekki bjargað mér á erf-
iðum stundum. Öll okkar samtöl
um allt og ekkert, heimsóknir í
Húsavíkurskála, samtöl í gegn-
um talstöðvar og matarboð í
Hjallabrekkunni er meðal ann-
ars það sem heldur þér ljóslif-
andi fyrir mér.
Í hjarta mér ertu alltaf nær.
Í friði far, mín hjartakær.
Ég býð þér góða nótt.
(Ingunn Snædal)
Elsku Þórður Ingi, Guðmund-
ur, Berglind, Sunna og aðrir að-
standendur. Mínar innilegustu
samúðarkveðjur, minning um
stórkostlega konu og góða vin-
konu lifir um ókomna tíð.
Aldís Fjóla Borgfjörð
Ásgeirsdóttir.
Inga Rósa
Þórðardóttir
HINSTA KVEÐJA
Þú, bláfjalla geimur með heið-
jöklahring,
um hásumar flý ég þér að hjarta.
Ó, tak mig í faðm. Minn söknuð
burt ég syng
um sumarkvöld við álftavatnið
bjarta.
Hér andar guðs blær, og hér verð
ég svo frjáls,
í hæðir ég berst til ljóssins
strauma,
æ lengra, æ lengra að lindum
himinbáls,
unz leiðist ég í sólu fegri drauma.
(Steingrímur Thorsteinsson)
Vottum aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Bless-
uð sé minning frábærrar
vinkonu. Fyrir hönd
saumaklúbbsins 6. M,
Verzló,
Ragnhildur Kristín
Ólafsdóttir.