Stígandi - 01.10.1944, Síða 55

STÍGANDI HIÐ GULLNA RYK ENDURMINNINGANNA
293
Ást í meinum er undrasterk. Víðfeðmari en veröldin öll.
Sterkari en dauðinn. Og úthafsöldur hennar eru eilífar eins og
lífið sjálft. — Hvað er það annars, sem eigi er eilíft í skynheimi
vorum? Mælt orð? Hugsanir vorar? Innsta liræring hugar míns?
Bylgjur frá geimi lits og ljóss og hljóms? Eru þær eigi allar sálar-
bylgjur vorar í fjölþættri eining og eilífri frá uppsprettu alls lífs
og að innsta kjarna þess? — Hver svarar því?
Hví ættu annars atburðir löngu liðinna tíma að berast mér,
óviðbúið og tilefnislaust, úr allt að hálfrar aldar fjarlægð? Flotna
upp á úthafi sálar minnar, skýrast og birtast í nýrri mynd,
ókunnri og óvæntri, er opinberar hulda leyndardóma mannssál-
arinnar, fegurð hennar og göfgi? Atburðir, er valda sálhrifum,
sem ná langt út yfir gröf og dauða og ónumdar víðát.tur mann-
legrar tungu. — Dagvitund vor rúmar fátt eitt af þessu. En í
draumum vorum er þetta einfaldur \ eruleiki, og handhægt við-
fangsefni anda vorum og eðlilegt.-----------
Frásögn mín verður öll í molum og aðeins daufur kvöldbjarmi
og fölur af fegurð þeirri, sem birtist mér í undursamlegu háflæði
gullinskærrar geisladýrðar örstutts draums, er þó náði yfir geysi-
víðáttur rúms og tíma.
Frænka mín góð. Hve þú ættir skilið, að minning þín geymd
ist hrein og skír með ættmennum þínurn, sem nú minnast þín
eigi framar, þekkja tæplega nafn þitt né vita deili á ævi þinni og
undursamlegum örlögum þínum.
Á erfiðum tímum Islandsbyggðar fórstu ung úr landi með er-
lendum manni, er gegnt hafði embætti hér á landi, og fjölskyldu
lians. Og fósturjörð þín kvaddi þig kuldalega. Svo mjög, að þú
varst nær orðin úti á einum háskalegasta fjallvegi Austfjarða, ör-
stuttum. Merki þeirrar skammdegisnætur barstu æ síðan.
Síðan dvaldir þú áratugi í erlendri stórborg, og árum saman
hjá frægri leikkonu, sem var í miklum metum hjá þjóð sinni.
Og líf þitt og tilvera öll var víðsfjarri liarðindum og ygglibrún
ættjarðar þinnar. En þó gleymdist þér aldrei hin sólbláu sumar-
næturbros hennar með blómaangan úr holturn og móum, og bú-
pening á beit á döggvuðum grundum, — né hin nóttlausa vor-
aldar veröld með faðminn fullan af friði og fuglakvaki.
En vefur lífsins er slunginn þúsundum þráða, sem liggja um
hug vorn og hjarta. Og töfrar þeirra fylla tilveru vora seiðmagn-
aðri þrá og eirðarleysi. Uppistaðan er hugsanir guðs og áætlanir,