Stígandi - 01.04.1945, Qupperneq 51

FYRSTU GÖNGURNAR MÍNAR
Eftir ÞORMÓÐ SVEINSSON
AÐ mun ekki ofmælt, að á æskudögum mínum hlakkaði ég
Jr ekki meira til nokkurs hinna reglubundnu atburða líðandi
árstíða en gangnanna. Jafnvel jólin fóru þar ekki fram úr, enda
jólagleðin með allt öðrum blæ. Þegar leið að göngum, fór ég að
telja dagana, og síðast klukkustundirnar, sem eftir voru þar til
gangnasunnudagurinn kæmi. En það var sunnudaginn í 22. viku
sumars. Þann dag hófust göngur almennt í því byggðarlagi, sem
ég ólst upp í, og hafði svo verið, frá því að menn mundu fyrst eftir.
Vafalaust liefir ýmislegt valdið þessu. Um þetta leyti ársins
urðu nokkur þáttaskipti í atvinnuháttum heimilanna. Heyskap-
urinn var á enda, en meðan hann stóð yfir, var vinnudagurinn
jafnan langur og einhæfur. — Þar sem fráfærur voru, var nú kvía-
ánum sleppt með öllu, en það var mitt hlutskipti um mörg sum-
ur að gæta þeirra, sitja hjá þeim fyrstu vikurnar á afskekktum
stöðvum, en síðan smala þeirn daglega heim til mjalta. Og þetta
starf var mér jafnan farið að leiðast undir lokin. Nú mátti ég vera
heima allan daginn með öðru fólki. — Eftir göngurnar hófust
kaupstaðaferðirnar. Þær tóku langan tíma fyrir þá, sem fjærst
bjuggu sjó — og voru erfiðar, sögðu fullorðnu mennirnir, en mér
þóttu þær skemmtilegar, nerna þegar illa viðraði, svo að mér
varð kalt.
Bær sá, er ég dvaldi á flest þau ár, sem ég fór í göngur, var
innstur bæja í löngum og fremur strjálbyggðum dal, sem liggur
suður af víðu héraði á Norðurlandi. Var því að jafnaði fáförult
þar um. En út af því brá þó á haustin. Að þessu heimili söfnuðust
á gangnasunnudaginn allir þeir menn, er leita skyldu afrétt þá,
er liggur þar inn af byggðinni á allstóru svæði. Og þaðan lögðu
þeir á fjöllin hressir og reifir, eftir að hafa þegið þar góðgjörðir.
Og framhald nokkurt varð á þessum gestakomum, þar til fjall-
leitum var lokið seint að haustinu. En gestakomur voru ávallt vel
séðar á þessu afskekkta heimili, jafnt af hinum eldri sem yngri.
En það voru þó fyrst og fremst göngurnar sjálfar, ferðalagið,
sem áttu liuga minn og ég hlakkaði til. Það var hin þrotlausa víð-
10