Stígandi - 01.04.1945, Qupperneq 62

156
VEGIR ÖRLAGANNA
STÍGANDI
það — og segið við verðina, sem þar eru: „Fálkinn er floginn úr
hreiðrinu." Þeir munu þá hleypa yður inn, og þér gangið síðan
að suðurdyrum hallarinnar. Endurtakið setninguna þar og af-
liendið bréfið manni þeim, er svarar: „Látum hann hremma bráð
sína, þegar hann vill." Þetta eru kenniorðin, sem móðurbróðir ►
minn hefir trúað mér lyrir, því að nú þegar allt er í uppnámi í
landinu og setið er um líf konungs, getur enginn, sem ekki kann
þessi orð, fengið að koma inn á hallarlóðina eftir dagsetur. Ef þér *
viljið gera þetta fyrir mig, þá takið við bréfinu og færið honum
það, svo að móðir mín fái að sjá hann, áður en hún Iokar augun-
um fyrir fullt og allt.“
„Fáið mér það,“ sagði Davíð ákafur. „En á ég að láta yður fara
eina heim svona seint? Ég —“
„Nei, nei — flýtið yður. Hver mínúta er eins og dýrmætur
gimsteinn. Einhvern tíma,“ sagði hún, og nú voru augu hennar
djúp og seiðandi eins og í flökkustúlku, „mun ég reyna að þakka
yður fyrir góðvild yðar.“
Skáldið stakk bréfinu í barm sér og þaut niður stigann. Þegar
hann var úr augsýn, fór hún aftur niður í herbergið, þaðan sem
hún hafði konrið.
Markgreifinn horfði spyrjandi á hana.
„Hann er farinn með bréfið,“ sagði hún.
Desrolles barði nú hnefanum aftur í borðið, svo að það hristist
og skókst.
„Hver fjandinn-“ lnópaði hann. „Ég hefi skilið skannnbyss-
urnar mínar eftir heima! Ég get ekki treyst öðrum vopnum."
„Takið þessa,“ sagði markgreifinn og dró upp stóra skamm-
byssu, silfri drifna. „Það er ekki hægt að fá betra vopn. En gætið
hennar vandlega, því að skjaldarmerki mitt er á henni, og á mig
er þegar fallinn grunur. Ég verð að vera kominn margar rastir
frá París í nótt. í fyrramálið verð ég að vera heima í höll minni.“
Markgreifinn slökkti á kertinu. Konan og mennirnir tveir
læddust hljóðlega niður stigann og hurfu brátt í mannjrröngina,
er ráfaði eftir mjóu gangstéttunum í Contigötu.
Davíð flýtti sér nú senr mest hann mátti. Við suðurhliðið á
aðseturstað konungs var spjóti lagt fyrir brjóst Davíðs, en hann
afstýrði frekari aðgerðum með orðunum: „Fálkinn er floginn úr
hreiðrinu."
„Farðu inn, bróðir," sagði varðnraðurinn, „og flýttu þér.“
Á Jrrepununr við suðurdyr hallarinnar hlupu varðnrennirnir