Stígandi - 01.04.1945, Síða 67

STÍGANDI
VEGIR ÖRLAGANNA
161
Davíð reis á fætur, hristi af sér eirðarleysið og ferðahuginn.
Einbeittur sneri hann heim á leið eftir veginum, sem hann hafði
komið. Þegar liann var kominn aftur til Vernoy, var ferðalöng-
unin horfin. Hann læddist hljóðlega upp í litla herbergið sitt,
lagðist fyrir og þakkaði hamingjunni fyrir að hafa sloppið við
hættur ókannaðra vega þessa nótt.
Hversu vel þekkti hann ekki konuhjartað? Næsta kvöld stóð
Yvonne hjá brunninum við veginn, þar sem unga fólkið var
vant að safnast saman. Hún leit út undan sér til að gæta að Davíð,
enda þótt drættirnir um munninn væru miskunnarlausir. Hann
sá augnatillitið, áræddi að tala við liana og fékk hana til að taka
aftur orð sín. Seinna um kvöldið kyssti hann hana, þegar þau
voru á leiðinni heim.
Þrem mánuðum seinna voru þau gift. Faðir Davíðs var vitur
maður og velmegandi. Hann hélt Itrúðkaup, er spurðist í jrriggja
rasta fjarlægð frá Jrorpinu. Brúðhjónin voru í miklu dálæti hjá
þorpsbúum. Það var gengin skrúðganga urn göturnar, dansað úti
undir beru lofti, og Jiau fengu leikbrúður og trúð frá Dreux til
að skemmta gestunum.
Það leið eitt ár, og þá dó faðir Davíðs. Hann fékk kindurnar
og lnisið að erfðum. Hann átti álitlegustu konuna í þorpinu.
Mjólkurföturnar hennar Yvonnes voru alltaf tárhreinar og mess-
ingskatlarnir hennar voru svo gljáfægðir, að J:>að mátti fá ofbirtu
í augun, þegar sólin skein á Jrá. Blómagarðurinn hennar var vel
hirtur. Og söngur hennar heyrðist alla leið að kastaníutrénu fyrir
ofan járnsmiðjuna hans Gruneaus gamla.
En sá dagur rann upp, þegar Davíð dró pappír upp úr skúffu,
sem lengi hafði-verið lokuð, og fór að naga blýantinn sinn. Það var
aftur komið vor, og Jrað snerti strengi lijarta hans. Hann hlýtur
að hafa verið skáld, Jdví að hann var næstum því búinn að gleyma
Yvonne. Þessi endurborna yndisfegurð jarðarinnar fjötraði liann
með töfrum sínum. Ilmurinn í skógunum og á engjunum vakti
undarlega óró í Iiuga hans. Hann iiafði verið vanur að reka féð á
beit á morgnana og gæta Jiess allan daginn. En nú lagðist hann í
skjóli limgirðinganna og fór að yrkja kvæði, sem hann skrifaði
niður á pappírsmiða. Féð ráfaði út um hvippinn og hvappinn, og
úlfarnir hættu sér út úr skógunum til að ræna lömbunum.
Kvæðasafn Davíðs varð stöðugt umfangsmeira, en fénu lians
fækkaði. Yvonne var orðin skapill og hvassyrt. Föturnar hennar
og katlarnir voru ekki lengur spegilgljáandi. Hún reyndi að leiða
11