Stígandi - 01.04.1945, Side 71

STIGANDI
VEGIR ORLAGANNA
165
inum. Konurnar mösuðu í meðaumkunartón. Einhver hljóp til
að segja Yvonne tíðindin.
Herra Papineau hafði verið einn af Jreim fyrstu, sem kom
þangað. Hann tók upp silfurbúnu skammbyssuna og horfði á
hana með samblandi af aðdáun og hryggð. Hann brá prestinum
á eintal og sagði honum til fróðleiks:
„Þetta er skjaldarmerki markgreifans af Beaupertuys."
MÁLVERND
Útvarpið ber meiri ábyrgð á þróun ritmáls og talmáls en nokkur önnur stofnun:
Ekki mætti þulur eða aðrir, sem þar koma fram að jafnaði, bera fram málleysur
nokkru sinni, jafnvel Jrótt aðrir orði í upphafi. Allt, setn þeir flytja, verður að vera
á góðu máli, og entlurskoðað og umbætt, ef aðrir senda til flutnings. En hér er
syndgað herfilega. Auglýsingar og tilkynningar eru oft svo, að rétt hugsun brjálast,
cn smekkleysur urga í eyrum. Dánarlilkvnningar sem þessi eru daglegt brauð:
„Faðir minn Jón Jónsson andaðist í gær fyrir mína hönd og annarra vanda-
manna."
Þulurinn verður að lesa hratt, í belg og biðu, til þess að koma auglýsingunum
af á réttum tíma, og af hinum hraða lestri hans verður ekki annað skilið, en að
faðirinn hafi gert Jtað fyrir „aðstandendurna" að deyja í þeirra stað. Ekki mætti
þó minna vera en að dánarfregnir verði ekki alvörumönnum hneykslunarhella eða
gárungum til gamans.
Auglýsingar kaupsýslumanna eru J)ó enn verri, og nýyrði þeirra taka út yfir
allan þjófabálk. Dæmi frá haustinu: „Kvenvetrarfrakkar", „karlregnkápur", „barna-
rykfrakkar", í stað vetrarfrakkar kvenna o. s. frv. Orð eins og „kvenvetur", „karl-
regn" og „barnaryk" eiga ekkert erindi, hvorki sem sjálfstæð orð eða fyrri hluti
samsettra orða.
Víst mundi því betur varið en mörgu öðru, sem við greiðum súrum sveita til al-
mannaþarfa, ef ráðinn væri fastur starfsmaður við útvarpið, er leiðrétti málið á
öllu aðsendu efni, sem flutt er.
B ó n d i.