Stígandi - 01.03.1949, Síða 31

manni gamalt, stórt málverk fyrir ofan arinhilluna. Máherkið
var orðið svo grómtekið af elli, að enginn vissi, af hverju það var,
litir allir runnir saman, svo að það var eins og ein svört klessa. Þó
þorði enginn nýr landstjóri að lneyfa við því eða flytja það burt,
en merkilegar munnmælasögur voru um það sagðar.
Sá landstjóri, sem þessi saga hermir af, hét Hutchinson, og hann
sat síðari hluta dags nokkurs í sal þeim, er áður getur, og gat ekki
liaft augun af málverkinu yfir arinbríkinni. Hann hafði sama dag
fengið tilkynningu um, að brezki flotinn kæmi með þrjár brezkar
lierdeildir frá Halifax til Boston í því skyni að bæla niður óhlýðni
Bostonbúa við brezku krúnuna. Þessar herdeildir biðu. eftir leyfi
landstjórans til þess að setjast að í Williams-víginu, sem ætlað var
til þess að verja Boston, en þar höfðu innlendir hermenn nú að-
setur sitt undir stjórn frænda landstjórans, Francis Lincolns, sem
var borinn og barnfæddur Ameríkumaður, og var nú staddur hjá
landstjóranum. Inni í salnum var einnig frænka landstjórans,
Alísa að nafni. Augu hennar staðnæmdust einnig við myndina,
sem Irændi hennar einblíndi á, og hún spurði, af liverjum hún
væri. Ungi maðurinn svaraði henni og sagði, að um myndina
gengju ýmsar sögur, væri t. d. sagt, að í henni byggi ári, eða illur
andi, sem aðeins yrði sýnilegur, þegar einhver mikil ógæfa steðj-
aði að landstjórunum. Alísa, sem að nokkru leyti hafði alizt upp
á Ítalíu og numið þar málaralist, gat þess þá, að vel gæti verið að
takast mætti að skýra myndina upp, svo að sjá mætti, af hverjum
hún væri.
En nú tók landstjórinn til máls. Hann sagði þeim, að myndin
væri af Játvarði Randolf, lávarði, sem byggt hefði húsið og frægur
væri í sögu Nýja-Engiands. Kapteinn'Lincoln spyr þá, hvoVt það
sé sá maður, sem fengið hafi viðurnefnið „erkióvinur Nýja-Eng-
lands“, af því að hann hafi í raun og veru selt brezku krtjnunni í
hendur öll lýðréttindi landsins, og sé því þann dag í dag hataður
og fyrirlitinn af íbúum þess. Játaði landstjórinn því stuttlega, en
ungi maðurinn tók þá svo til orða:
„Annálar segja, að bölvun þjóðarinnar hafi fylgt þessum manni,
allt frá því að hann vann óhappaverkið, svo að allt hafi mistekjzt
fyrir honum og hann hafi dáið í skelfingu. Þeir segja líka, að útlit
hans og svipur hafi smám saman breytzt, svo að hryllilegt. hafi
verið á að líta. Sé þetta mynd hans, frá seinni tímum, þá er það
miskunnsemi við hann, að andlit hans sést ekki lengur."
„Sé þetta svo,“ sagði þá unga stúlkan, „pá er það ekki ástæðu-
stígandi 101