Stígandi - 01.03.1949, Side 63

ekki hræðsla. Einhvers staðar lengst utan úr fjarskanum svífur
atburður inn í hug hans. Það var einhver maður, sem ætlaði að
ráða sínum næturstað sjálfur. Svo var einhvers staðar stúlka með
ljós í hendinni. En nú er hún búin að slökkva ljósið.
Áslákur rís hægt á fætur og þreifar eftir kverkólinni á Svan.
Hún er gaddfrosin, og þornið stendur blýfast í leðrinu. Ein-
hvers staðar á hann hníf í vasa sínum. En það má reyna að hólka
beizlið fram af hestinum, þótt ekki náist ólin. Jú. Það getur tek-
izt. Og hann smokkar beizlinu fram af eyrunum og rennir því
ofan í snjóinn. Þar liggur það. Svo sté hann í ístaðið og varpaði
sér í hnakkinn og hvatti dýrið lauslega með fótahreyfingu, eins
og sagt væri: af stað.
Svanur reisti höfuðið eins og úlfaldar gera, þegar þeir sjá óasa
í eyðimörk í hillingum. Eyrun risu fram á við, og fjaðurmagn
hljóp út í livern vöðva. Svo tók hann fetið, hraðan seinagang, og
linusaði um leið ofan í mjöllina og brenndi eld fram úr aug-
unum. Honum hafði skilizt, að nú ætti hann að taka við völd-
unum. —
Það var um þrjúleytið, sem hann brast á í Bæ. Fyrst var eins
og blautri húð væri lamið í stofuþilið. Svo dúraði eins og himinn-
inn væri að ná andanum. Það eru einlægir sviptibyljir þar við
Bæjarfjallið. Svo reið bylurinn yfir þekjuna og lamdi hvíta-hríð
í alla glugga, en strokan stóð eftir hlaðinu. Við litum hvert á
annað, og kvenfólkið bað til guðs.
— Guð almáttugur varðveiti þá, sem kunna að vera úti í þessu
veðri, sagði móðir mín. Hvað haldið þið um hann Áslák?
Einhver liélt, að hann væri nú kominn út að Stórabakka fyrir
löngu.
Færustu menn lilupu til yfirhafna sinna og kipptu á sig úti-
skóm. Þeir vildu heim að reyna að duga einhverju af skepn-
um sínum, sem flestar lágu enn úti. Sex menn fóru frá næstu
bæjurn. En þeirra ferð varð að litlu liði. Enginn smalaði fé að
gagni í slíku veðri um nótt. Enn í dag er þessi bylur í fersku
minni okkar eldri mannanna. Veturnótta-bylurinn var hann
kallaður eða Fjárskaðaveðrið. Þá fennti fé í hópum um allan
Hlíðardal og næstu sveitir, en surnt rak í vötn.
Já. Þeir voru sex, og konurnar báðu þá í guðanna bænum að
fara varlega. Við hin sátum kyrr. Og það varð langa brúðkaups-
veizlan þetta í Bæ. Á þriðja degi gerði upprof. Þá fyrst komust
allir til síns heima.
stígandi 133