Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.10.2002, Qupperneq 166

HENRY GIROUX, DAYID SHUMW'AY, PAUL SMTTH ogJAMES SOSNOSKI
mennsku frá áhugamennsku. I stað þess að skilgreina menningarfræði á
líkan hátt og hefðbundin fög, ættum \ið að hugsa upp á nýtt hefðbundnar
grunnforsendur í þeirri dlraun ril að mynda nýja and-hefð. Yfirleitt er ril
dæmis lirið á kennslustofu sem stað þar sem upplýsingum er miðlað til
nemenda. Sérfræðingar á fræðasviði flytja lærlingum sínum viðurkennda
þekkingu á ákveðnu viðfangsefhi; nemendur eru ekki gerendur, heldur
ó\ irkir og taka gagnrýnislaust við þessari mötun. Ef við gefum nemendum
hins vegar virkt hlutverk í mótun menningarinnar, eins og áður var bent á,
geta þeir tekið þátt í mótun þjóðfélagshefða. Til þess að það sé hægt þarf
að hlúa að hvers konar andspyrnu; þörf er á gagnrýnum kennsluaðferðum
sem miðast við að bera kennsl á og greina hugmyndafræði 1 ega hagsmuni á
bak við texta og hvemig þeir eru lesnir. Mð myndum þá hóp viðnáms-
menntamanna í samfélagshefð sem leyfir báðum vígstöðvwn að móta sitt
eigið hlutverk í menningunni. Gott dæmi um slíkt væri kona sem sættir sig
ekki við viðhorf til kvenna í verki sem er hluti bókmenntahefðarinnar. Hún
væri þannig að sp\Tna gegn útbreiddum þjóðfélagslegum venjum sem kúga
konur. Slík andspyma er nauðsynleg.
Fremur en að hætta allri ffæðimennsku, þurfa Hðnámsmenntamenn
að gera hana pólitíska á ný. Fræðileg útgáfustarfsemi (e. pnblic-aúons), sá
faglegi mælikvarði sem metur faglegt álit meira en skoðanir ófaglærðs al-
mennings, kemur aldrei fýnir almenningssjónir. Þó ekki sé hægt að færa
fyrir því rök hér, emm við sammála um að fög þar sem stundaðar em
menningarrannsóknir í dag séu óþarflega bundin þeirri hugmynd að til-
gangur þeirra sé að vinna að faglegum rannsóknum, það er að safna og
geyma lýsingar á menningarlegum fyrirbæmm á aðgengilegu formi. Ef
við hins vegar endurhugsum starf okkar sem sköpun (frekar en lýsingu)
þjóðfélagslegra venja, verður auðveldara að færa það sem ffarn fer í
kennslustofum yfrr á hinn opinbera vettvang. Við getum ekki gefist upp
fyrir því faglega viðhorfi að niðurstöður rannsókna séu aðeins ætlaðar
öðrum sérfræðingum í greininni. Viðnámsmenntamenn þurfa að gera
bókmenntagagnrýni og bækur fyrir almenning að viðurkenndu viðfangs-
efni og búa til mngumál gagnrýni sem helst í hendur við mngumál
möguleika og getur smðlað að þjóðfélagslegum breytingum.20
Til að það sé mögulegt þarf að lesa afþreyingarmenninguna á pólitísk-
an hátt. Eins og Stanley Aronowitz segir í „Undirlagður frítími, léttvæg
20 Sjá Gagnrýnisstofnunin (The Institution of Criticism) efrir Peter Hohendahl (Ithaca: Cor-
nell University Press, 1982), bls. 44 o.áff. og bls. 242 o.áfr. þar sem þetta atriði er rætt.
164