Tímarit Máls og menningar - 01.12.1940, Síða 68

250
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
is ills von, sízl af honum, enda aldrei til hugar komið að gera
á hluta hans.
Að vísu munu fáir hafa búizt við þvi, að afskipti pólitikusar
þessa af hókaútgáfu væru sprottin af bókmenntaáhuga, enda er
„úrval“ hans af Einari Benediktssyni eins og vonir stóðu til
um veljandann: nokkur kvæði skáldsins eru tekin hér upp lest
og brengluð, skorin sundur og skeytt saman lit i bláinn. En
það væri út í hött að fara, að orðlengja um val kvæðanna, slikt
væri að gera sig aðeins meðsekan i því að villa mönnum sýn
um tilgang þessarar útgáfu, en svo vill til, að hann er hér aðal-
atriðið. Kvæðin eru nefnilega útgefin i blóra við handhafa út-
gáfuréttarins að verkum skáldsins, útgáfan er tilraun til að liafa
að engu rétt þeirra á verkum hans, sennilega i þeirri von að
geta síðan sölsað þennan rétt undir útgáfufyrirtæki það, sem
pólitíkusinn telur sig veita siðferðilega forstöðu: með útgáfu
þessa lilla kvers átti sem sé að reyna hvað hægt væri að kom-
ast. Enda hefur svo farið, að eir.a frægðin, sem pólitíkusinn afl-
aði sér með þessari bókmenntastarfsemi sinni, varð sú, að hand-
hafar útgáfuréttarins hafa nú höfðað mál til að leita réttar síns
gagnvart þessu virðingarleysi ekki aðeins fyrir eignaréttinum,
heldur fyrir vilja liins látna stórskálds og ráðstöfunum hans á
rcttinum til útgáfu verka hans að honum látnum.
Enn er óskýrð hin undarlega tilhneiging pólitíkusarins til að
rexa með Einar Benediktsson dauðan. Hvers vegna leggur hann
nafn skáldsins i einelti á þennan óhugnanlega hátt? Hvers vegna
er honum slíkt kappsmál að ná sér niðri á Einari Benedikts-
syni látnum? Þessum manni, sem leitar að hverju tækifæri til
að vekja á sér hatur íslenzkra skálda og andans manna, —
hvers vegna er honum sérstaklega umhugað að gera nafn og
minningu hins látna skálds að auglýsingu fyrir Jónas Jónsson?
Spurningum þessum hafa menn svarað á ýmsan veg sín á milli.
Þeim verður ekki svarað hér. Hitt er alkunna, að Einar Bene-
diktsson var í lifanda lífi einna minnstur vinur Jónasar Jóns-
sonar allra íslendinga og sat sig sjaldan úr færi að láta uppi
lmg sinn gagnvart þessum stjórnmálamanni. Meðal annars orti
hann um Jónas Jónsson nokkrar vísur, sem eru löngu land-
fleygar; þær eru að vísu ekki allar jafn-góðar, en jiessi hefði
sómt sér vel framan við þá útgáfu af ljóðum skáldsins, sem
liér er gerð að umtalsefni:
„Tlla er lcomið íslending
með óðan þjóf í dóma-hring.
Ilver mun leysa þjóðarþing
frá þúsund vamma svívirðing?“