Tímarit Máls og menningar - 01.05.1947, Blaðsíða 25
UM DAGINN OG VEGINN
15
Vegurinn
Mætli sveitamaður sem oft þarf að skreppa í kaupstað stynja upp
litlu erindi um veginn: er ekki hægt að hafa veginn betri? Og af
hverju er ekki hægt að hafa veginn betri?
Vegir þeir sem mest eru eknir, kríngum höfuðstaðinn, virðast
ekki gerðir handa þeim farartækjum sem landsmenn nota, heldur
handa einhverskonar kraftbifreiðum ætluðum fyrir crosscountry-
akstur og hernað. Þó þeir hángi í því að heita færir eru þeir flesta
daga ársins óboðlegir farartækjum siðaðra manna. Af hverju má
ekki hafa vegi okkar við hæfi farartækja okkar á fjölförnustu leið-
unum, sem bæði eru fáar og stuttar?
Þeir hjá Ford segja mér að bifreiðaviðgerðir hér séu sakir vondra
vega sjö sinnum meiri en annarsstaðar. Helmíngsmunur þykir mik-
ið í hverju efni, en sjö sinnum, hvað á að segja um slíkan mun?
Þessir óvegir eru fyrst og fremst gróðafyrirtæki bílviðgerðastöðva,
maður skyldi næstum freistast til að álykta að mennirnir sem eiga
að sjá um veginn hljóti að eiga bílviðgerðastöðvar.
Vegamálastjóri okkar hefur sýnt mikinn myndarskap í því að
flytja inn frá Ameríku nýtísku vegavinnuvélar, miklu betri en not-
aðar eru til vegagerða í flestum löndum heims. Fyrir þetta á hann
lof skilið, góð verkfæri eru mikill menníngarauki. Aðeins hefur
honum láðst að panta þá vél sem gert geti góða vegi, sæmilega ak-
færa flesta daga ársins einsog siður er í öðrum löndum — meira að
segja þar í löndum sem menn flytja ofaníburðinn á sjálfum sér í
körfum og þjappa púkkinu með handhnöllum.
Mestöll bifreiðaumferð landsins fer fram á hinni stuttu leið aust-
uryfir fjall og um nærsveitir höfuðborgarinnar. Á þessum leiðum
á auðvitað að byggja vegi sem eru góðir alla daga ársins, en ekki
vondir flesta daga einsog nú; malarvegi má hafa í fjarsveitum þar
sem fer einn bíll á dag eða einn bíll í viku.