Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Qupperneq 5

RITSTJÓRNARGREINAR
skriftasöfnunar um laml allt til þcss að fylgja eftir kröfunni um afnám herstöðva; að efna
til nýrrar mótmælagöngu frá Keflavíkurvelli til Reykjavíkur 7. maí 1961, þegar rétt tíu ár
verða liðin síðan Island var hernumið hið síðasta sinni; að halda héraðsmót herstöðva-
andstæðinga um land allt sumarið 1961.
Að loknum fulltrúafundinum í Valhöll var haldinn útifundur á vestri bakka Almanna-
gjár síðdegis 10. september, og að kvöldi 11. september var Reykvíkingum kynntur boð-
skapur Samtaka hemámsandstæðinga á fjölsóttum útifundi í Lækjargötu.
Þá skal þess getið að í ráði er að gefa út rit með ítarlegri frásögn af fundarhaldinu, og
vill ritstjórn Tímaritsins hvetja félagsmenn Máls og menningar til að kynna sér það.
Undirtektirnar sem starf hernámsandstæðinga í sumar og haust liefur hlotið með þjóð-
inni gefa von um að brátt muni Islendingar ekki lengur þurfa að kenna sjálfum sér um ef
þeir losna ekki við hið bandaríska hernám. Það er að sjálfsögðu ekki rétt að gera of lítið
úr erfiðleikunum sem sigrast þarf á til að ná því marki. Þarft er að minnast þess að her-
námssinnar munu heita lævislegum brögðum, og bolabrögðum, — eins og Sigurður Sig-
urðsson fyrrverandi sýslumaður sagði í framúrskarandi ræðu á Þingvaliafundi, — til að
sundra fylkingu hernámsandstæðinga. Þá væri vel ef sá fölskvalausi baráttu- og einingar-
hugur sem ríkti á Þingvallafundinum dofnaði ekki þegar frá Ifður, heldur magnaðist og
breiddist út frá hverjum þeim sem þann fund sat.
SAMVIZKAN
Þeir sem ekki hafa lesið önnur blöð en stærsta blað landsins dagana sem Þingvallafund-
urinn stóð hafa orðið að vera án allra frétta af atburði sem óneitanlega kom öllum Islend-
ingum við, bæði þeim sem eru meðmæltir Þingvallafundarmönnum og hinum. Fundurinn
hafði einhvernveginn farið framhjá fréttariturum Morgunblaðsins. Sunnudaginn 11. sept-
ember er ekki heldur nein frétt um fundinn í blaðinu, en aftast í Reykjavíkurbréfi er dá-
lítil klausa með ómerkilegum svívirðingarorðum um hemámsandstæðinga á Islandi og í
Japan og um frelsishreyfingar Afríkumanna. l'ramarlega í þessu sama Reykjavíkurbréfi
stendur hinsvegar eftirfarandi hugvekja:
Þeir, sem segja rangt frá eða þegja um mikilsverðar staðreyndir, sem almenning varða,
eru meinsmenn þjóðarheillar. — I þessum efnum hvílir höjuðskylda á öllum þeim, er jor-
ystu haja að sér tekið á hvaða vetlvangi sem er. Enginn hejur þó hér mikilvœgari skyldum
að gegna en blöðin, sem berast á tugþúsundir heimila dag hvern. Þeim ber að segja jrá
ölium jregnum, sem prenthœjar cru og þýðingu hafa, hlutdrægnislaust og ejtir beztu vit-
und. Engin hœtta er á því, að það verði til þess að allir segi hið sama. Atburðirnir birtast
engum tveimur mönnum alveg með sama hœtti. Við þvi verður ekki gert. Eins er eðlilegt,
að blöðin túlki sérsjónarmið sín í ritstjórnardálkum. Frelsið til þess á ekkert skyit við þann
rangsnúning í jréttaflutningi, sem að staðaldri einkennir sum blóð hér á landi. Atjerli
þeirra er svik við almenning.
Þriðjudaginn 13. september kemtir loksins hálfur annar dálkur um „fund á Brúsastöð-
um“, sem hefur á sér yfirskin fréttagreinar. Ilöfundur greinarinnar virðist vera lifandi
dæmi um þá „meinsmenn þjóðarheillar" sem af „hlutdrægni" og gegn „betri vitund"
stunda þann „rangsnúning í fréttaflutningi" sem samvizka Morgunblaðsins kveinkar sér
undan. S. D.
243