Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Blaðsíða 39

RANNSOKNIN
„Ég ver Frakkland með því að ráðast gegn hinum spilltu Frökkum.“
Jóhann Kristófer.
Iþessu stóra, troðfulla fangelsi, þar sem þjáning býr í hverjum klefa, er
varla sæmandi að tala um sjálfan sig. A neðstu hæð er „deild“ þeirra, sem
dæmdir hafa verið til dauða. Þeir eru þar, 80 manns, fjötraðir á fótum, og
bíða náðunar eða endaloka. Og við lifum öll eftir sama hljómfallinu og þeir.
Enginn er sá fangi, sem ekki leggst hvert kvöld á hálmbeðinn sinn með það
efst í huga að morgunninn geti orðið erfiður, enginn sofnar án þess að óska
þess af öllum lífs- og sálarkröftum, að ekkert gerist. En það er samt úr þeirra
hópi, sem forboðnir söngvar hljóma dag hvern, stórkostlegir söngvar sem alltaf
spretta út úr hjarta þjóðanna, þegar þær berjast fyrir frelsi sínu.
Pyndingar? Það orð er okkur öllum löngu gamalkunnugt. Fáir eru þeir
sem hafa sloppið við þær. Ef tækifæri gefst til að yrða á þá, sem nýkomnir eru
í fangelsið, eru spurningarnar ævinlega eftir röð: Langt síðan þú varst hand-
tekinn? Píndur? Fallhlífarhermenn eða lögregla? — Mál mitt hefur vakið
meiri athygli en önnur, en það sker sig á engan hátt úr. Það, sem ég hef sagt
í ákærubréfi mínu, það sem ég liér segi, er eitt dæmi um það, sem daglega
fram fer í þessu grimmilega og blóðuga stríði.
Það eru nú meira en þrír mánuðir síðan ég var handtekinn. Ég hef á þess-
um tíma kynnzt svo miklum þjáningum og svo mikilli niðurlægingu að ég
mundi ekki voga mér að minnast enn á þessa píslardaga og þessar píslarnætur,
ef ég vissi ekki að það getur verið gagnlegt. Ef fólk er leitt í allan sannleika, þá
er það líka leið til að stuðla að vopnahléi og friði. Heilar nætur í mánaðartíma
hef ég heyrt öskur manna, sem verið var að pína, og óp þeirra halda stöðugt
áfram að hljóma fyrir eyrum mér. Ég hef séð fanga hrakta með kylfuhöggum
frá einni hæð til annarrar, menn, sem voru svo aðframkomnir af píningum og
barsmíðum að þeir megnuðu ekkert meir nema tuldra á arabísku fyrstu orðin
í gamalli bæn.
En síðan hefur fleira borið fyrir mig. Ég hef frétt um „hvarf“ vinar míns
Maurice Audins, sem var handtekinn sólarhring á undan mér, píndur af sama
flokki sem síðan „tók mig að sér“. Hann hvarf eins og sjeik Tebessi, forseti
Lögfræðingafélags Múhameðstrúarmanna (Association des Oulamas), Cherif
Zahar læknir og margir aðrir. í Lodi hitti ég vin minn de Milly, starfsmann
við geðveikraspítalann í Blida. Hann var líka píndur. Það gerðu fallhlífarher-
menn, en eftir nýrri aðferð: Hann var bundinn nakinn á málmstól, en raf-
277