Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Qupperneq 52

TIMARIT MALS OG MENNINGAR
það?“ Ir. . . hins vegar hallaði sér að mér: „Þú heldur að krakkarnir þínir
séu óhultir af því þeir eru í Frakklandi? Við getum náð í þá þegar við kærum
okkur um.“
í þessari martröð greindi ég illa á milli þeirra hótana, sem ástæða var til að
taka mark á, og hinna, sem voru ekki annað en fleipur. En ég vissi að þeir
mundu ekki veigra sér við að pína Gilberte eins og þeir höfðu pínt Gabrielle
Gimenez, Blanche Moine, Elyette Loup og aðrar ungar konur. Ég frétti seinna,
að þeir hefðu jafnvel pyndað frú Touri (konu þekkts leikara við útvarpið í
Algeirsborg), fyrir augunum á manni hennar, til að fá hann til að tala. Ég ótl-
aðist að þeir renndu grun í þá skelfingu sem greip mig við tilhugsunina um
að þeir kynnu að gera alvöru úr hótunum sínum, og mér var næstum huggun
að því að heyra annan þeirra segja: „Honum er skítsama, honum er sama um
allt.“
Þeir fóru burt, en hugsunin um það, að Gilberte kvnni á hverri stundu að
verða fjötruð á píslarbekkinn, vék ekki frá mér.
Cha. . . kom aftur skömmu seinna ásamt öðrum fallhlífarhermanni. Þeir
píndu mig enn, og fóru síðan. Mér fannst nú að þeir væru alltaf að koma og
fara, létu mig aðeins hafa nokkrar mínútur til að jafna mig. Ég sé Cha.. . fyr-
ir mér leggja rafþráðinn yfir hrjóst mitt og hamra stöðugt á sömu spurning-
unni: „Hvar gistirðu nóttina áður en þú varzt handtekinn?“ Þeir létu mig sjá
mynd af einum af forustumönnum flokksins: „Hvar er hann?“ Ég horfði á
Cha. . ., sem í þetta sinn hafði Ir. . . við hlið sér. Hann var borgaralega klædd-
ur, mjög snyrtilegur. Þegar ég ræskti mig, hörfaði hann frá mér: „Vara þig,“
sagði hann, „hann ætlar að skyrpa.“
„Hvað gerir það til?“ sagði hinn.
„Mér er ekki um það. Það er óþrifalegt.“
Honum lá mikið á, hann var hræddur um að óhreinka sig. Hann reis á fæt-
ur og bjó sig undir að fara. Ég gerði mér i hugarlund að hann mundi vera að
fara í samkvæmi og að annar dagur mundi því vera liðinn siðan ég var hand-
tekinn. Og allt í einu vakti sú hugsun hjá mér fögnuð, að hrottarnir höfðu ekki
yfirbugað mig.
Ir. . . fór einnig burl, en ég var ekki lengi einn. Múhameðstrúarmanni var
ýtt inn i dimman klefann. I svip, meðan dyrnar voru opnar, kom ofurlítil birta
inn í klefann. Ég greindi vaxtarlag mannsins: hann var ungur, vel klæddur.
Hann hafði handjárn um úlnliði. Hann þreifaði sig áfram og settist við hlið
mér. Óðru hverju fóru kippir um líkama minn, ég tók viðbragð og stundi, eins
og rafstraumspyndingarnar héldu enn áfram. Hann varð þess var að ég skalf,
290