Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Qupperneq 62

TIMARIT MALS OG M ENNINGAR
Jafn duglegur og þú ert við það, sagði konan og hélt áfram að hrista flækj-
una. Eg veit ekki betur en það sé ég, sem mest þarf að hafa fyrir þeim, þó þú
sért svo feginn að éta úr þeim eggin, sem þær gefa af sér.
Maðurinn reyndi að finna einhvern enda, en þegar hann sá hvernig allt var
sundurskorið og flækt og ekki heil hrú í neinu lengur, fleygði hann því frá sér
og sagði: Þetta er allt ónýtt. Eg má ekkert vera að hanga yfir þessu, ég þarf að
skreppa frá bæ. Svona bölvað mók, sem ekki er til neins annars en tefja tím-
ann, bætti hann við.
Konan stóð eftir ráðalaus með sinn enda: Nei, þú mátt aldrei vera að neinu;
það er alveg sama um hvað ég bið þig, þú hefur aldrei neinn tíma til neins.
IJún velti flækjunni til á ýmsa vegu, hristi hana og togaði í þá enda, sem
losnuðu. Hérna kemur þá endi, sagði hún. En maðurinn skeytti því engu.
Konan henti frá sér netinu.
Þelta er allt fúið og flækt, sagði maðurinn. Hann var kominn að dyrum kof-
ans, sem stóð við hliðina á hænsnakofanum, og gerði sig líklegan til að opna
þær. Konan snéri þá við honum baki, gekk frá stíunni og tók upp nokkra smá-
steina í fang sitt til að setja fram með netinu. Þegar hún snéri sér við, stóð
maðurinn við opnar dyrnar og horfði á hana spyrjandi.
Hvar er hundurinn? spurði hann.
Konan lét steinana falla niður, lagði einn og einn varlega á netið með ná-
kvæmum millibilum. Síðan tók hún fatið niður úr netinu til að fá slakann úr
því. Hún anzaði ekki spurningu mannsins.
Hvar er hundurinn? Geturðu ekki svarað? Hann stóð hreyfingarlaus við
opna hurðina.
Það veit ég ekkert um. Hún teygði sig upp í netið og lagaði það til á nokkr-
um stöðum. Ætli að hann sé ekki á þeim stað, sem þú skildir við hann á. Ekki
skipti ég mér af honum, það er eitt sem víst er. Er þetta ekki þinn hundur?
Hún leit ekki á manninn og gekk í kringum stiuna.
Hvað áttu við með, að hann sé þar, sem ég skildi við hann? spurði maður-
inn. Ég veit ekki betur en að hann hafi verið hérna fyrir stundu. Maðurinn
sleppti hirrðinni og leit aftur inn í kofann til að ganga betur úr skugga um
hvort hundurinn væri þar ekki.
Það veit ég ekkert um.
Það veizt þú ekkert um. Þú ert eina manneskjan, sem gengur hérna um til
að ná í korn handa þessum andskotans hænum þínum.
Ég hef ekki náð í neitt korn ætla ég bara að segja þér.
Hvaðan hefurðu þá þetta korn, sem er í fatinu? Auðvitað hefurðu skilið

300