Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Page 47

RANNSÓKNIN
sér að stjórna verkinu. Lo... festi gúmslöngu við látúnshúðaðan kranann,
sem glóði fyrir ofan andlitið á mér. Hann vafði druslu um höfuðið á mér, en
De. .. sagði við hann: „Stingið upp í hann.“ Lo. .. kleip um nefið á mér í
gegnum drusluna. Hann reyndi að koma spítukubb milli vara mér til að ég
gæti ekki lokað munninum eða sett slönguna út úr mér.
Þegar allt var tilbúið, sagði hann: „Þegar þú vilt tala, þarftu ekki annað en
hreyfa fingurna.“ Og hann skrúfaði frá. Druslan varð fljótlega gegnblaut.
Vatnið rann í munn mér, nef mér og um allt andlitið. En dálitla stund gat ég
enn með herkjum andað að mér nokkru lofti. Ég herpti saman kokið til að
reyna að drekka sem minnst af vatninu, og ég reyndi að halda niðri í mér and-
anum eins lengi og ég gat til að komast hjá köfnun. En ég þoldi ekki við nema
í nokkur andartök. Mér fannst ég vera að drukkna og það greip mig ofboðsleg
skelfing, dauðans angist. Ósjálfrátt þöndust allir vöðvar líkamans í árangurs-
lausri tilraun að verja mig köfnun. Ósjálfrátt fóru fingur beggja handa á æðis-
lega hreyfingu. „Nú kemur það. Hann ætlar að tala,“ sagði einhver.
Vatnið hætti að streyma, druslan var tekin af mér, ég dró andann. í rökkr-
inu sá ég undirforingjann og kapteininn með sígarettu milli varanna berja
mig í magann til að láta mig selja upp vatninu, sem ég hafði drukkið. Ég var
svo ölvaður af loftinu, sem ég andaði að mér, að ég fann varla fyrir höggun-
um. „Nú nú?“ Ég þagði. „Hann hefur gabbað okkur. Setjið hausinn á hon-
um undir aftur.“
í þetta skipti kreppti ég hnefana svo að neglurnar stungust í lófana. Ég var
ákveðin í að hreyfa ekki framar fingurna. Það var eins gott að kafna þegar
í stað. Ég skelfdist að lifa aftur þá ógnarstund að finna meðvitundina fjara
út, en berjast um leið af öllum kröftum við dauðann. Ég bærði ekki framar
fingurna, en þrisvar sinnum ennþá varð ég að stríða við þessa óbærilegu ang-
ist. Loksins leyfðu þeir mér aftur að draga andann og létu mig selja upp vatn-
inu.
í síðasta skiptið missti ég meðvitundina.
Þegar ég opnaði augun þurfti ég dálitla stund til að átta mig aftur á raun-
veruleikanum. Ég lá nakinn og óbundinn, en allt í kring voru fallhlífaher-
menn. Ég sá Cha... halla sér yfir mig. „Það er allt í lagi,“ sagði hann við
hina, „hann er að vakna.“ Síðan talaði hann til mín: „Sko, þú ætlaðir ekki að
lifna við aftur. Þú skalt ekki halda að þú getir alltaf látið líða yfir þig. Stattu
upp!“ Þeir reistu mig á fætur. Ég riðaði, greip jafnvel í einkennisbúning
böðla minna, að því kominn að kollsteypast á hverri stundu. Þeir löðrunguðu
mig og spörkuðu í mig og hröktu mig þannig á milli sín eins og bolta. Ég gerði
285