Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Qupperneq 48

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
veikburða tilraun til að verja mig. „Hann veitir enn viðnám .. . skíthællinn,“
sagði einhver.
„Og hvað eigum við nú að gera við hann?“ sagði annar. Milli hlátranna
heyrði ég að sagt var: „Við skulum svíða hann.“ — „Jahá, það hef ég aldrei
séð gert.“ Það var Cha.. ., sem talaði eins og einhver, sem væntir þess að öðl-
ast nýja reynslu.
Mér var ýtt inn í eldhúsið, og þar var ég lagður ofan á eldavélina og vask-
inn. Lo. . . vafði blautum druslum utanum fótleggi mína, þvínæst reirði hann
þá fast með snæri. Þá lyftu þeir mér upp og hengdu mig neðan í reykháfsút-
búnaðinn, og hékk höfuðið á mér niður. Eg snerti aðeins gólfið með fingrun-
um. Þeir skemmtu sér nokkra stund við að rugga mér til eins og sandpoka. Ég
sá að Lo.. . dundaði við að kveikja í pappírsstranga fyrir augum mér. Idann
rétti úr sér og allt í einu fann ég loga leika um kynfæri mín og fætur. Það
kviknaði snarkandi í hárunum. Ég tók svo snarpt viðhragð að ég rak mig í
Lo. . . Hann byrjaði aftur, einu sinni, tvisvar, siðan tók hann að brenna aðra
geirvörtuna á bringu mér.
En viðbrögð mín voru ekki nógu snögg, og liðsforingjarnir viku burt. Eng-
inn varð eftir hjá mér nema Lo. . . og annar maður. Öðru liverju tóku þeir að
berja mig eða merja fingurbroddana undir hælunum, eins og til að minna mig
á nærveru sína. Ég hafði augun opin og reyndi að hafa gætur á þeim til að
högg þeirra kæmu ekki að mér óvörum, og þegar hlé varð á reyndi ég að
hugsa um annað en fótleggi mína, sem böndin skárust inn í.
Loks heyrði ég stígvélaþramm. Einhver kom utan af ganginum og gekk að
mér. Ég sá reiðiþrútið andlit Cha..., sem kraup við hlið mér og hvessti á mig
augun: „Jæja, ætlarðu að tala? Ertu ekki búinn að skipta um skoðun?“ Ég
horfði á hann, en svaraði engu. „Leysið hann.“ Lo. . . losaði snærið, sem festi
mig við stöngina í reykháfnum, en hinn maðurinn togaði í handlegginn á mér.
Ég féll aftur á gólfið. „Stattu upp!“ Ég megnaði það ekki hjálparlaust. Ég var
studdur á fætur, og þá varð ég þess var að iljar mínar voru svo bólgnar að við
hvert skref sem ég tók fannst mér ég sökkva í ský. Ég klæddi mig aftur í jakka
og buxur og ég hrapaði niður stiga alla leið ofan á gólf. Þar tók annar fall-
hlífarhermaður við mér, reisti mig upp við vegg þannig að bakið var við vegg-
inn, en hélt um báðar hendur mér. Ég skalf af kulda og taugaþreytu. Tennurn-
ar glömruðu í munni mér. Starfsbróðir Lo. .., sá sem hafði „annazt“ mig í
eldhúsinu, var kominn niður. „Áfram,“ sagði hann. Hann sparkaði mér á und-
an sér, fleygði mér í gólfið. „Sérðu ekki að hann er dasaður,“ sagði hinn.
286