Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Side 69

NÖLDUR
tölurnar. Það var eins og hún biði eftir einhverju, en leit ekki á manninn, sem
horfði á hana. Hvorugt sagði orð.
Þegar hún hafði lokið við að hneppa að sér kápunni, gekk hún um sundið
milli íbúðarhússins og hænsnastíunnar. Svo beygði hún fyrir hornið á hænsna-
kofanum. Eftir skamma stund kom hún fram við enda hundakofans og stefndi
yfir túnið. Hún leit hvorki til hægri né vinstri.
Hvert ertu að fara? kallaði hann á eftir henni þegar hann sá að hún stefndi
yfir túnið.
Konan greikkaði sporið án þess að anza og stefndi að hliðinu.
Maðurinn strauk hendinni um ennið. Hann var að hugsa um að kalla á eftir
henni, en þegar hún var næstuin komin að hliðinu lét hann skaft sleggjunnar
falla og tréfleyginn og gekk á eftir henni. Hann gekk hægt.
Heyrirðu ekki að ég er að kalla á þig? Farðu nú ekki að gera neina vitleysu.
En þegar hann sá að hún leysti bandið frá hliðinu án þess að svara honum
tók hann að hlaupa og náði henni þegar hún var að hinda það aftur.
Hvert ertu að fara? spurði hann þegar hún batt síðasta hnútinn.
Hún leit ekki upp og svaraði engu, en þegar hún sleppti höndunum af band-
inu greip hann um aðra ermina á kápunni. Þau stóðu þannig kyrr eitt andar-
tak. Svo rykkti hún hendinni til að losa sig. En hann sleppti henni ekki og hún
leit upp og horfði beint framan í hann með kipraðar varir og augun full af
þoku eins og þegar hún var reið.
Segðu mér hvert þú ert að fara, þá skal ég sleppa þér.
Hún horfði á hann án þess að svara. Rauðir flekkir tóku að myndast neðar-
lega á kinnunum.
Þú ert víst ekki að fara að ná í hundskrattann? sagði hann með gremju og
afsökun í röddinni.
Það var eins og hún þyrfti ekki að depla augunum. Og starði á hann svo
hann varð að líta snöggvast undan. Þó var eins og hún væri ekki að horfa á
hann heldur inn í þoku. Maðurinn brosti.
Maður má aldrei segja neitt við þig, þá ertu bara orðin vond. Afsökunin
var nú ein orðin eftir í röddinni.
Þá sló hún hann.
Og svo slærðu mig.
Þokunni létti skyndilega úr augum hennar og hún togaði í. Maðurinn lét
hana toga sig upp að hliðinu.
Maður má ekki einu sinni gera að gamni sínu við þig. Þetta var bara kjána-
legt gaman. Ég veit það vel. Hann reyndi að koma léttum tón í röddina.
307