Tímarit Máls og menningar - 01.09.1960, Side 70

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Slepptu mér og þegiðu. Hún togaði aftur í svo hann varð að halla brjóstinu
yfir hliðið.
Það er ekki eins og við séutn fullorðið fólk, sagði maðurinn. Hvað eiga
svona fíflalæti að þýða?
Þá sló hún hann aftur með lausu hendinni.
Maðurinn dró hana til sín aftur upp að hliðinu og þegar hún streittist á
móti komu tvær rákir í sandinn undan skónum hennar.
Hún stóð nú þétt upp við hliðið.
Maðurinn leysti frá hliðinu með vinstri hendinni, en hún ýtti og togaði svo
hann varð að halda henni með báðum höndum.
Eg bið þig um að láta ekki svona. Hvað heldurðu nú góða mín að vinnist
með svona látum? Hvað heldurðu að mig muni um að fara á morgun og ná
í hundinn? Ég þurfti ekki svo nauðsynlega að halda á honum í dag. Það var
bara vitleysa af mér að minnast á þetta.
En orð hans espuðu hana enn þá meira og hann beygði sig yfir hliðið til
að reyna að ná í hina hönd hennar. En hún vingsaði hendinni til og spyrnti i
hliðið.
Ætlarðu líka að leggja hendur á konuna þína, kvikindið þitt? Kinnar
hennar voru nú orðnar kafrjóðar.
Ætlarðu líka að leggja hendur á konuna þína? endurtók hún þegar hann
steig upp á slána á hliðinu og reyndi að komast yfir það. En hún kippti í og
sló frá sér svo hann átti á hættu að falla á gaddavírinn í girðingunni.
Ég bið þig um að hætta þessum látum. Hvað heldurðu að ég hafi meint með
þessu þó ég segði það? Þau voru bæði móð.
Svona, þetta er bara vitleysa góða mín, sagði hann með huggun.
En hún tók engum orðum hans og spyrnti í hliðið og barði frá sér. Þegar
hann heyrði að brakaði í saum og hún espaðist enn þá meir sagði hann:
Ef ég sleppi þér, detturðu.
Hann þorði ekki að sleppa henni og leitaði að orðum.
Ef fólk sæi okkur, hvað heldurðu að það mundi hugsa?
Hún espaðist við allt sem hann sagði og hann dró hana upp að hliðinu og
sleppti henni þar. Konan tók nokkur bakföll, en náði samt jafnvægi.
Hvaða þörf heldurðu að sé á að láta svona? Hann stóð eftir ráðalaus með
grind hliðsins á milli þeirra og tók að leysa hnútana á snærinu.
Þetta er bara vitleysa, sagði hann. Ég bið þig. Hann sleppti snærinu.
En hún anzaði engu og hélt eftir veginum niður í þorpið.
\
308