Tímarit Máls og menningar - 01.05.1962, Blaðsíða 50

THOR VILHJALMSSON
Hið þögla tré
HIÐ þögla tré næturinnar, undir limi þess stendur fölur maður. Tungu-
skornir söngfuglar á grein, — rauðir bláir og gulir. Hvað sáu þeir með
sínum litlu kringlóttu og svörtu augum?
Maðurinn hafði augun aftur, hallaðist að gildum stofni trésins og fann
hrjúfan börkinn með grófum sprungum við bak sitt, fann hin fornu mynstur
letrast inn í viðkvæmt hörund baksins gegnum þunna skyrtu úr bleiku silki.
í kyrrð næturinnar voru ekki stjörnur, og enginn máni glotti yfir þessum
draumi og umkomuleysi á sviði hans. Þó voru hinir gæfusnauðu fuglar að
reyna að hefja sínar horfnu raddir upp úr gröfinni, upp úr kalksteypunni seni
fangaði þær svo djúpt grafnar í moldinni að engar fálmandi hjartataugar
myndu ná að bera lífið aftur þangað. Þessar raddir voru eins og minning um
vængi af litfögrum fiðrildum sem sátu einhverju sinni á stóru laufblaði, nú
var sú stund fjarri og aska fjallsins gróf allt fyrir löngu.
En fuglarnir teygðu fram af vitum sér tilfinninguna nakta og þögla síðan
tónstrengirnir voru ekki lengur. Sátu þar án tengsla með sér undir þykkri loð-
kápu næturinnar og gátu ekki sungið framar, hver og einn svo lítill með fagra
liti sína fánýta í heiminum.
Þá hóf maðurinn handleggina sem höfðu hangið með síðum, nú var þeim
vakið ofurlítið afl til að rjúfa hreyfingarleysi myndarinnar. Og maðurinn bar
hendur fyrir andlitið með fingurna glennta, en það lýsti milli þeirra af fölva
ásjónunnar líkt og af þjóðsögunnar mána bak við slæður skýja þegar það
kennir frosts. Græn augu hans náðu lengra út yfir þegjandi víddir ofar dimm-
um löndum í heimsálfu næturinnar.
En svart hár hans strokið þétt að höfðinu sást ekki í myrkrinu, og það var
líkt því sem sniðið væri ofan af höfðinu svo hið lausláta blómskrúð hrapandi
ofan af trjánum hefði getað drifið þangað inn og laufið líka þegar kemur
haust, laufið gult og rautt; og safnast þar í tómu og ihnvana keri sem beið, —
því sem var þetta mannsins fislétta höfuð.
142