Tímarit Máls og menningar - 01.07.1962, Qupperneq 42

TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
henni. Jú, frú Grossman gerir það. En allt í einu vekur hún eftirtekt allra með
því að reka upp skellihlátur. Og samkvæmið þarna inni sem hefur reyndar
mjög næmt eyra fyrir því, hvað er passandi og ópassandi hlátur, þykkist við
og hneykslast. Því það er á sinn hátt vel siðað, og svona hlátur er engin lítils-
háttar sérvizka. Samkvæmið fer þess á leit, að þessari hlæjandi stúlku sé vísað
út.
Þá stendur maríumyndin upp og tekur hana undir sinn vemdarvæng. Hún
fer og sezt við borðið hjá henni, pantar þangað vín, huggar og sefar. Einn
af herrunum kemur og sezt hj á þeim. Hann hlýtur að hafa orðið eitthvað hug-
fanginn af andliti hennar eða vaxtarlagi, því skemmtileg borðdama er hún
ekki. Hann fær að vísu að þrýsta á henni handlegginn í mesta sakleysi og taka
um herðar henni. En hún svarar aðeins einsatkvæðisorðum — ef hún þá svar-
ar nokkru. Og hún starir án afláts út í gluggann, á þann hátt sem hann kann
ekki við, svo hann tekur um höfuð henni og þvingar hana vægilega.
En úti á götunni og einmitt fyrir framan þennan glugga stendur ungur mað-
ur í mjög glæsilegri og mjög óaöfinnanlegri kvöldkápu sem hann hefur kastaö
yfir axlimar. Hann hefur staðiö þarna góða stund og virt fyrir sér þennan
ókunna heim innan við rúðuna. Nú færir hann sig nær. Eitt andartak. Svo
ypptir hann öxlum, snýr við og hverfur út í myrkrið.
Á götum og torgum stórborgarinnar skartar litsterk auglýsing, hnyttileg
teikning: kona eins og menn hafa ávallt hugsað sér léttúðardrósir, herra í kjól-
fötum með grímu fyrir yfirandlitinu. Alkunnar manngerðir. Leikbrúður. Hún
er einmitt að bjóða honum vangann. Það hnyttilega í myndinni er, að þegar
ástríðublint mannfíflið býst við fyrsta kossinum, laumast kvensan til að hrifsa
til sín peningaveski hans.
Þarna er veriÖ að auglýsa allsherjar grímuball, impressj ónískur glæsileiki
og þó einfalt og stílfært, litsterkt, djarft, óviðjafnanlegt.
Skaði að hausinn á götusalanum gægist stundum fram fyrir auglýsinga-
spjaldið og verður þá eins og skítaklessa á þessari glaðlegu og fallegu mynd.
Sóðalegt, þrútið, sljótt og óviðkunnanlegt andlit, andlit frá völundarhúsinu.
En auglýsingin sjálf er skemmtileg. — Sjáið bara þessa lostugu ketti sem
strjúka sér áfjáðir uppvið duflandi hjónaleysin! Og við fætur þeirra, aðeins
nokkra þumlunga frá kattarklónum, fáeinar rottur — ó, svo hvítir og silki-
mjúkir kettir, svo ástríðublíðir, gleymnir og áhyggjulausir!
Kettirnir þarna minna á kattarvininn mikla, frú Grossman. Hún situr með
fullt fangið af þessum elskuðu, mjúku dýrum; þeir nudda sér utaní gráan
232